Page 24 - Geluk

dat de losstaande villa aan de laan met hoge platanen burengerucht onwaarschijnlijk maakte. Het was een uitstekende locatie voor feestjes, een perfect decor voor mijn opzet. Kortom, beter kon ik het niet treffen om mijn doel te bereiken.“
‘Welke kant zal ik nu op laten gaan?’ dacht Ben terwijl hij gulzig een slok nam ‘Waar heb ik het meeste winst bij? De nadruk leggen op de metamorfose van het sociaal lelijke eendje in een puberale zwaan, of toch de standaardoplossing van een jeugdige ontknaping?’
“De feestjes hadden een uitdrukkelijk doel: Marjolein. De eerste twee partijtjes had ik georganiseerd met het oogmerk haar nieuwsgierig te maken. Nee, te desavoueren. Wat een acteerprestatie was dat. Een simulatiespel waar ik met volle teugen van genoot. Alsof ik haar niet opgemerkt had!
Die vrolijke, nieuwsgierig flonkerende ogen van haar, die glimlach, die toevallige aanraking. ’Niet reageren’ was de innerlijke wapenkreet. Pas toen haar ogen z’n glans dreigde te verliezen, haar hoop verbleekte, nodigde ik haar uit. Die eerste keer dat zij erbij was, wilde ze meteen het grote huis verkennen. Het feestrumoer drong over de trap zachtjes door tot op mijn kamer. Beneden vermaakten zij zich wel. De klop op de deur “Waar blijven jullie nou?” negeerden we, maakte het nog intenser.”
Het woord sereniteit schoot Ben te binnen. Marjolein had die uitwerking wel op hem gehad: gemoedsrust, helderheid, kalmte. Maar die rust had ook iets angstwekkends gehad.
“De eerste geluksperiode waar ikzelf de hand in had. Op de brommer een arm om je middel voelen, een onzegbare veine. Beseffen dat je ieder moment haar een kus mag geven, een kus van haar kan krijgen. De merkwaardige ontdekking dat iemand
22