Page 147 - กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

๑๔๐

ที่ ป.วิ.อ. มาตรา ๘๗ วางไว ก็มีผลเพียงใหการควบคุมของพนักงานสอบสวนเปนการผิดกฎหมาย
ซึ่งบุคคลดังระบุไวใน ป.วิ.อ. มาตรา ๙๐ มีอํานาจยื่นคํารองตอศาลขอใหปลอยได แตการควบคุมนั้น

ก็คงเปนการควบคุมตามอํานาจของพนักงานฝายปกครองหรือตํารวจผูรับตัวผูถูกจับไว การที่จําเลย
ปลอยตัว ก. ไป จึงเปนการทําใหผูที่อยูในระหวางคุมขังนั้นหลุดพนจากการคุมขังไป เปนความผิดตาม

ป.อ. มาตรา ๒๐๔
คํา¾Ô¾Ò¡ÉÒ®Õ¡Ò·Õè ôòôó/òõôò จําเลยเปนเจาพนักงานตํารวจเขาจับกุมผูเสียหาย

ที่ไดกอการทะเลาะวิวาทกอนหนานั้น แตเหตุแหงการทะเลาะวิวาทไดยุติลงแลว เหตุวิวาทยังไมชัดแจง
วาฝายใดเปนฝายผิด ไมใชการกระทําผิดซึ่งหนา โดยมีคูกรณีกับผูเสียหายชี้ใหจับ แตมิไดรองทุกข

ไวตามระเบียบ อีกทั้งไมใชกรณีที่มีเหตุสงสัยวากระทําความผิดมาแลวจะหลบหนี จําเลยซึ่งไมมีหมายจับ
ไมมีอํานาจโดยชอบดวยกฎหมายที่จะจับผูเสียหาย จําเลยจับผูเสียหายโดยไมแจงขอหา ไมทําบันทึก

จับกุม ไมสงมอบตัวใหพนักงานสอบสวนดําเนินคดี กลับนําไปควบคุมที่ดานตรวจ ชี้เจตนาจําเลย
วากระทําโดยโกรธแคน แสดงอํานาจ เพื่อขมขูกลั่นแกลงผูเสียหายใหเดือดรอนเสียหาย การกระทํา
ของจําเลยจึงเปนความผิดฐานเปนเจาพนักงานปฏิบัติหนาที่โดยมิชอบและทําใหผูอื่นปราศจากเสรี

ภายในรางกาย พฤติการณแหงคดีเปนเรื่องรุนแรงตอความรูสึกของประชาชนไมมีเหตุที่จะรอการลงโทษ)