Page 109 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 109
เป็นการฝึกเพื่อให้เกิดความชานาญให้เป็นวสี แล้วลองดูว่า ถ้าทาจิตให้ว่าง ให้กว้าง แล้วรับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ในชีวิตของเราเป็นปกติ จิตจะเป็นอย่างไร ? เดินไปไหนจิตก็กว้างกว่าตัว มองอะไรจิตก็กว้างกว่าภาพท่ีเห็น ได้ยินเสียง จิตก็กว้างกว่าเสียงที่ได้ยิน พอมีอารมณ์เข้ามากระทบจิตใจก็ทาจิตให้กว้างกว่า อารมณ์ท่ีปรากฏ ทาแบบนี้ให้เป็นปกติเป็นอาจิณกรรม กลายเป็นความเพียร ในการปฏิบัติธรรมโดยปริยาย เพียรที่จะทาจิตให้ว่าง เพียรใช้จิตที่ว่าง ทาหน้าท่ีรับรู้อารมณ์ สังเกตว่า ทาแบบนี้ท้ังวันทุกข์เกิดไหม ? แต่ถ้ากังวล ว่าทาไม่ได้แล้วทุกข์กับการกระทาของตัวเอง ก็ผิดอีก! เมื่อฝึกจนชานาญแล้ว ผู้ปฏิบัติจะต้องตอบตัวเองว่าเราทาจิตให้กว้างได้แล้วดีอย่างไร เพราะ เราปฏิบัติธรรมเพื่อการดับทุกข์
ทีน้ีเมื่อเราทาจิตให้ว่าง ให้กว้าง ให้เบาได้แล้ว อีกส่ิงหนึ่งที่สามารถ ทาได้ก็คือว่า ให้ผู้ปฏิบัติลองดูตอนนี้เลย เม่ือจิตว่าง จิตโปร่ง จิตเบาแล้ว ให้จิตท่ีโล่ง ๆ โปร่ง ๆ เบา ๆ มาอยู่บริเวณหทยวัตถุ บริเวณหัวใจ หรือ บริเวณหน้าอก ทั้งข้างหน้าและข้างในตัว แล้วลองนึกถึงเรื่องดี ๆ นึกถึงบุญ ท่ีทา นึกถึงความรู้สึกดี ๆ ท่ีเกิดข้ึนจากการทาความดีต่าง ๆ เช่น ทาดีแล้ว รู้สึกอ่ิมใจ รู้สึกสบายใจ รู้สึกมีความสุข รู้สึกนุ่มนวล รู้สึกอ่อนโยน... ลอง น้อมเอาความรู้สึกอันนั้นใส่เข้าไปในใจที่เบา ๆ โล่ง ๆ ว่าง ๆ ให้เต็มบริเวณหัวใจ
101
101
