Page 149 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 149
และตอบคาถามเมื่อกี้ได้ง่ายมากว่า จิตที่กว้างกับจิตท่ีแคบ อันไหนสบายกว่ากัน อันไหนดีกว่ากัน... พอตอบได้ง่ายปุ๊บก็เลือกได้ง่าย เพราะการปฏิบัติธรรม เราปฏิบัติไปเพื่อการละ เพื่อการคลาย เพื่อการดับทุกข์ ท่ีรู้สึกสบาย รู้สึกดี นี่คือการพิจารณาสภาวธรรมที่เกิดขึ้น อันนี้ยังไม่ได้พูดถึงอาการ เกิดดับของอารมณ์ที่เกิดขึ้นเลย แต่เป็นการยกจิตขึ้นสู่ความว่างแล้วกาหนดรู้ ถึงความเป็นคนละส่วน
ทีนี้ความว่างเมื่อกี้ เรารู้ว่าว่างจากอะไร ไม่ใช่ว่างจากการรับรู้ แต่ว่าง จากตัวตน ว่างจากความเป็นเรา ตัวก็ไม่ได้บอกว่าเป็นเรา จิตไม่บอกว่าเป็นเรา นั่นคือความเป็นอนัตตา น่ันคือความว่างจากความรู้สึกว่าเป็นเรา พอว่างจาก ความรู้สึกว่าเป็นเรา ก็คือการคลายอุปาทาน การไม่หลงว่าจิตเป็นตัวเราเป็น ของเรา ไม่หลงเข้าไปยึดว่ารูปนี้เป็นตัวเราเป็นของเรา เพราะไม่เข้าไปยึดว่า รูปเป็นของเรา จิตเป็นของเรา จึงรู้สึกโล่ง รู้สึกโปร่ง รู้สึกเบา รู้สึกสบายขึ้นมา น่ีคือการเห็นสัจธรรม แล้วสภาวธรรมแบบนี้ผู้ใดเห็นและเข้าไปถึงตรงน้ีได้ ก็จะเป็นแบบเดียวกัน จะมีความรู้สึกโล่งรู้สึกโปร่งขึ้นมา นั่นคือลักษณะ ของสภาพจิตใจ ผลท่ีเกิดข้ึนจากการกาหนดรู้ถึงความเป็นคนละส่วน เมื่อ เรามีเจตนากาหนดรู้ว่าจิตท่ีว่างกับตัวเป็นคนละส่วนกัน แล้วอารมณ์ท่ีเรา ต้องพิจารณาต่อไปอีกก็คือ ระหว่างจิตท่ีว่างเบากับเสียงที่ได้ยิน เขาเป็น
141
141
