Page 153 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 153
อีกจุดหนึ่งท่ีอยากให้ผู้ปฏิบัติพึงสังเกต ขณะที่ได้ยินเสียง ถ้าจิต กว้างกว่าเสียง จิตที่กว้างกับเสียงที่ปรากฏขึ้น อันไหนมีกาลังมากกว่ากัน ? ถ้าเสียงมีกาลังมากกว่า ก็จะบีบคั้นจิตใจ ปรุงแต่งจิตทาให้เกิดมีเวทนา มีความขุ่นมัว มีความเปลี่ยนแปลงไปตามเสียงนั้น แต่ถ้าจิตมีกาลังมากกว่า เสียง เสียงนั้นจะไม่มีอิทธิพลต่อจิตเลย ยังได้ยินเสียงชัดเหมือนเดิม แต่เสียงไม่มีอิทธิพลต่อจิตใจ น่ันคือลักษณะของจิตที่มีกาลังมากกว่าเสียง นี่คืออานิสงส์หรือประโยชน์ของการกาหนดรู้ถึงความเป็นคนละส่วนระหว่าง จิตที่ทาหน้าท่ีรู้กับอารมณ์ที่เกิดข้ึน และการกาหนดรู้แบบนี้บ่อย ๆ จะ ทาให้ผู้ปฏิบัติเห็นชัดถึงช่องว่างระหว่างจิตที่ทาหน้าที่รู้กับอารมณ์ที่เกิดข้ึน เห็นชัดว่าระหว่างจิตทาหน้าท่ีรู้กับเสียงท่ีได้ยินจะมีช่องว่างอยู่ ย่ิงมีช่องว่าง มากเท่าไหร่อารมณ์เหล่าน้ันก็ไม่สามารถปรุงแต่งจิตได้ง่าย ๆ น่ีแหละเป็นส่ิง สาคัญว่าทาไมการปฏิบัติธรรม/การเจริญวิปัสสนากรรมฐานเราจึงต้องกาหนดรู้ ถึงความเป็นคนละส่วน อันนี้พูดถึงความเป็นคนละส่วนในเบื้องต้นระหว่าง กายกับจิต พูดถึงอารมณ์บัญญัติความเป็นกลุ่มก้อนความเป็นเรื่องราวอยู่ แต่ก็ยังเห็นได้ว่าจิตที่มีความว่างกว้างกว่าอารมณ์ท่ีเกิดข้ึนได้
นอกจากเสียงที่ได้ยินแล้วก็มีความคิดที่เกิดขึ้น พอทาจิตให้ว่าง ให้กว้าง ให้โล่ง ให้เบาแล้ว พอมีความคิดเกิดขึ้นมา ก็สังเกตทันทีว่า จิตที่ว่างเบา
145
145
