Page 156 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 156
จิตท่ีทาหน้าที่รู้ก็หลุดออกมา ความคิดก็หายไป เขาก็เป็นคนละส่วนกัน การที่เห็นความคิดกับจิตเป็นคนละส่วน นี่คือสัจธรรม นี่คือสภาวธรรม จริง ๆ ท่ีเกิดข้ึน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเม่ือไหร่จิตที่ทาหน้าท่ีรู้ก็ทาหน้าที่ของตน อย่างนี้นี่แหละ ถึงเราจะเห็นหรือไม่เห็นธรรมชาติก็ทางานอย่างนี้ แต่ ผู้ท่ีพิจารณาเห็นได้ นั่นคือปัญญา และความคิดที่เกิดข้ึน อาจารย์ใช้คาว่า “ความคิด ความคิด” ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่คิดข้ึนมาก็คือความคิด แต่เรา ไม่ได้เข้าใจว่าเป็นความคิด เราไปเข้าใจถึงเรื่องราวแทน แน่นอนว่าขณะที่ คิดถึงเร่ืองราวต่าง ๆ เรื่องราวนั้นก็ปรากฏข้ึนมา แต่ไม่ว่าเรื่องราวนั้นจะเป็น อย่างไร จะเป็นอดีตจะเป็นอนาคต ก็จัดเป็นความคิดที่ปรากฏเกิดข้ึน ถ้าเรา เข้าใจอย่างน้ีได้ การกาหนดรู้ถึงความเป็นคนละส่วนระหว่างความคิดที่เกิดข้ึน กับจิตที่ทาหน้าที่รู้ก็จะเห็นชัดและทาได้ง่าย แล้วเม่ือทาได้และเข้าใจความจริง การที่เราจะไปยึดเอาความคิดมาเป็นของเราก็จะน้อยลง
ถามว่า ในเม่ือความคิดเขาทาหน้าที่ของตนตามปกติ จิตที่ทาหน้าที่รู้ ก็ทาหน้าท่ีรู้ตามปกติ แต่ถ้าไม่เข้าไปคลุกคลีหรือไม่เข้าไปยึดว่าเป็นตัวเรา เป็นของเรา จิตเขาจะทุกข์ไหม ? ถ้าความคิดเกิดข้ึนมา ก็ทาจิตท่ีว่างให้กว้างกว่า เรื่องที่คิดได้ และทาซ้า ๆ ๆ ๆ จนเกิดความชานาญในแต่ละอารมณ์ คือ ทาให้เป็นวสี พอคิดเรื่องอะไรขึ้นมา ให้จิตที่เบากว้างกว่าเรื่องที่คิดเร่ืองท่ี
148
148
