Page 160 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 160
นอกจากเสียง ความคิด เวทนาทางกายทางจิตแล้ว แม้แต่ความเย็น ความร้อนท่ีเข้ามากระทบกายก็กาหนดรู้ได้แบบเดียวกันว่า จิตที่ทาหน้าที่รู้ กับความเย็นความร้อนที่เกิดข้ึน เป็นส่วนเดียวกันหรือคนละส่วนกัน ขณะ ที่มองเห็นภาพ มองเห็นต้นไม้ มองเห็นวัตถุสิ่งของ อาคารบ้านเรือนต่าง ๆ ก็สามารถกาหนดรู้ได้เช่นเดียวกันว่า จิตที่ว่างเบากับภาพท่ีเห็น เป็นส่วน เดยี วกนั หรอื คนละสว่ นกนั อนั นพี้ งึ สงั เกตบอ่ ย ๆ กา หนดรอู้ ยเู่ นอื ง ๆ ใหเ้ ปน็ ความเคยชินให้เป็นปกติ เขาเรียกเป็น “อาจิณกรรม” การท่ีผู้ปฏิบัติกาหนดรู้ อย่างน้ีบ่อย ๆ และเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งด้วยตาปัญญาของตนเองว่าอารมณ์ แต่ละอย่างท่ีปรากฏเกิดขึ้นกับจิตที่กาลังทาหน้าท่ีรู้อารมณ์ที่เกิดขึ้นน้ันเป็น คนละส่วนกัน พอเห็นเป็นคนละส่วนกันบ่อย ๆ เราจะเข้าใจว่าอย่างไร ? จิตท่ีทาหน้าที่รู้ไม่บอกว่าเป็นเรา ตัวท่ีน่ังอยู่ก็ไม่บอกว่าเป็นเรา แล้วอารมณ์ ที่เกิดขึ้นน้ันจะบอกว่าเป็นตัวเราของเราได้อย่างไร ? ตรงนี้แหละที่จะทาให้ ผู้ปฏิบัติน้ันคลายอุปาทานจากภายในออกมา ยิ่งมารู้ที่ตัวก็ย่ิงเห็นชัดว่าตัว ไม่ใช่ของเรา ก็ยิ่งคลายจากอุปาทานออกไปอีก เหลือแต่เหตุปัจจัยของ สภาวธรรมที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความคิด เป็นเวทนา เป็นเสียง ส่ิงเหล่านั้น ก็เป็นไปตามเหตุตามปัจจัยตามธรรมชาติ ถ้าเรามีปัญญาแบบน้ี แล้วควร จะทุกข์กับธรรมชาติที่เป็นไป หรือเรียนรู้ทาความเข้าใจเพื่อที่จะคลายจาก
152
152
