Page 184 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 184
ถ้าผู้ปฏิบัติสังเกตดี ๆ ไม่ใช่แค่อาการเต้นของหัวใจที่ว่างไปโล่งไป แต่จะรู้สึกว่า บริเวณหทยวัตถุก็ว่างโล่งไปด้วย ความเป็นรูปร่างความเป็นกลุ่มก้อนของ รูปส่วนนั้นก็ว่างไปด้วย บางทีเหลือแต่บริเวณแขน บริเวณขา บริเวณหน้า หรือ บริเวณข้างบนศีรษะข้ึนไป แบบน้ีเป็นต้น การท่ีเห็นกายว่างไปหายไปโล่งไป นั่นคือไปเห็นถึงความว่างเปล่า พอกาหนดรู้อาการทางกายแบบน้ีอย่าง ต่อเน่ืองไปเรื่อย ๆ จากที่โล่ง ๆ บริเวณหทยวัตถุอย่างเดียว ส่วนอ่ืนก็จะ ค่อย ๆ จางไป สลายไป ละลายไปด้วย เหลือแต่ความว่างเปล่า ตรงนี้คือ จิตคลายอุปาทาน จิตเพิกบัญญัติ ละฆนบัญญัติ คือละความเป็นกลุ่มก้อน ทางกายออกไป เม่ือจิตคลายอุปาทานอย่างน้ีแล้ว ถามว่า กายนี้เป็นสาระ เป็นแก่นสารที่จะยึดเป็นสรณะตลอดไปทุกชาติได้หรือเปล่า หรือเป็นแค่ ความว่างเปล่า อาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้นมาเท่าน้ันเอง ? และที่สาคัญก็คือว่า พอเห็นกายเป็นแบบนี้ จิตใจรู้สึกอย่างไร... ใจรู้สึกหนัก รู้สึกโล่ง รู้สึกโปร่ง รู้สึกเบา รู้สึกหดหู่ห่อเหี่ยว รู้สึกสลด รู้สึกวิตกกังวล หรือรู้สึกสงบ หรือ เป็นอย่างไร ? ไม่ใช่คิดว่าอย่างไร อันน้ีอย่างหน่ึง
การคิดว่าอย่างไร ก็คืออย่างที่ถามตอนแรกว่า เมื่อเห็นรูปนี้เป็น ของว่างเปล่า ไม่มีรูปร่าง คิดว่าอย่างไร... ควรที่จะยึดว่าเป็นตัวเราของเราไหม ควรยึดว่าเป็นของเที่ยงตั้งอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาหรือเปล่า ? น่ันคือคาถาม
176
176
