Page 29 - ดับตัวตนค้นธรรม2566
P. 29
จริง ๆ แล้วเสียงก็ไม่ต่างจากความคิดหรอก ความคิดเข้าถึงใจโดยตรง เวลาคิดถึงเรื่องไม่สบายใจก็จะเข้าถึงใจโดยตรงเลย เสียงยังผ่านข้ันตอน ผ่านหู แต่พอดูจริง ๆ กลับกลายเป็นว่าทุกข์ทันที เพราะเข้าถึงใจเลย ไม่ใช่ผ่านหูหรอก เพียงแต่เสียงเขาอาศัยอารมณ์ภายนอกแค่น้ันเอง อาศัย วัตถุหรือรูปภายนอกอย่างหน่ึงก็เลยทาให้รู้สึกว่าเป็นเร่ืองท่ีอยู่ข้างนอก ทีนี้ ถ้าผู้ปฏิบัติสามารถทาจิตให้ว่างให้กว้างกว่าความคิดได้ พอได้ยินเสียง ก็รับรู้ ผ่านความว่าง ความโล่ง ความเบา จริง ๆ เอาจิตท่ีโล่งเบาไปที่เสียง ให้กว้างกว่าเสียง ได้เลย ยกตัวอย่าง ขณะท่ีกาลังฟังเสียงอาจารย์พูดอยู่ ลองใช้จิต ท่ีว่าง ๆ เบา ๆ ให้กว้างกว่าเสียงที่ได้ยิน เสียงที่ได้ยินน้ันรู้สึกอย่างไร... มีน้าหนักไหม หรือรู้สึกเบา ๆ ว่าง ๆ ? หรือใครที่รู้สึกว่ารอบตัวมีเสียงรบกวน นั่งฟังธรรมก็รู้สึกมีเสียงรบกวน ลองดู วางเสียงธรรมะ แล้วให้จิตที่ว่าง จิตท่ีโล่งเบากว้างกว่าเสียงท่ีได้ยิน รู้สึกเป็นอย่างไร... เสียงน้ันเข้ามาที่หู เข้าถึงใจไหม หรืออยู่ออกไปไกล ๆ ?
ความพิเศษอีกอย่างหนึ่งของการส่งจิต/ย้ายจิตที่ว่างเบาไปถึงท้องฟ้า หรือส่งไปไกล ๆ ได้ก็คือว่า เวลามีอารมณ์บางอย่าง อย่างเช่นที่พูดเมื่อกี้ เสียงท่ีเข้ามากระทบ เสียงที่เกิดข้ึนรอบ ๆ ตัวที่คอยรบกวนเวลาน่ังกรรมฐาน อยู่หรือนั่งสงบอยู่ ลองดูว่า ส่งจิตที่ว่างเบาไปไกล ๆ ให้เสียงนั้นไปดังอยู่ไกล ๆ
21
21
