Page 92 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การดูสภาพจิต
P. 92
612
บางคนแยกรูปนามได้ ไม่เห็นมีอะไร เป็นอย่างไร ก็มันว่าง ๆ เบา ๆ มันว่าง ๆ แต่เป็นคนละส่วน กัน ดีไหม...ดี แต่มันไม่สุข อันนี้ที่บอกว่า บางคนสุขยาก บางคนสุขเร็ว ไวต่อความสุข บางคนก็ไม่สุข แต่ สิ่งหนึ่งที่รู้ได้ คือความหนัก ความเบา เพราะอะไร ความหนักความเบานี่นะ จะเป็นตัวแยกว่า การที่เรามี อปุ าทาน เรายดึ เราแบกอะไร หรอื ไมแ่ บกอะไร พอมอี ปุ าทานมอี ตั ตาเกดิ ขนึ้ ทเี่ ราหนกั เราไมไ่ ดแ้ บกอะไร... แบกอัตตา เราไม่ได้แบกบ้าน เราไม่ได้แบกสตางค์ แต่เราแบกอัตตา คือแบกความรู้สึกว่าเป็นเรา คือแบก แค่นั้นเอง
เพราะฉะนั้น ทาไมพระพุทธเจ้าตรัสสอน ไม่ใช่แค่คาว่าปล่อยวาง ปล่อยทรัพย์สินทั้งหมดไหม... ปล่อย ปล่อย...การยึดมั่นถือมั่น รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ให้กาหนดรู้ถึงความเป็นอนิจจัง ทกุ ขงั อนตั ตา เหน็ ไหม? พดู ถงึ ทรพั ยท์ กุ คนกม็ เี จา้ ของ เปน็ เจา้ ของตามปกตนิ นั่ แหละ ถงึ จะปลอ่ ยวางแลว้ ก็ยังเป็นของตน ถ้าไม่โอนให้คนอื่น คือถ้าเป็นอย่างนั้น ที่นี้การที่เรารู้แบบนี้...การดูจิต เพราะฉะนั้น การที่ ฝึกจิตแบบนี้ การที่เรารู้อาการพระไตรลักษณ์
สังเกตไหม พอเราแยกรูปนามแบบนี้ พอแยกเราเริ่มคลายอุปทาน พอไม่มีตัวตน จิตก็เบาตัวก็เบา แค่ไม่มีตัวตน จิตก็เบาตัวก็เบา แล้วเราสังเกตดูว่า พอละอัตตา ดับตัวตนได้ปึ๊บ สิ่งที่เคยยึด สิ่งที่เคยกังวล อยู่รอบตัว อย่างเช่นเมื่อคืนที่บอกว่า ลองคิดถึงเรื่องที่ไม่สบายใจสิ ให้จิตเรากว้างกว่าตัว รู้สึกเป็นอย่างไร เขาเข้ามาถึงตัวไหม รบกวนไหม หรือ อ๋อ! รู้...เป็นเรื่องที่ต้องคิด เขาวาง คือเขาวางโดยปริยาย ไม่ต้อง บังคับ ที่บอกว่าไม่ต้องบังคับ...ให้ลืม แต่เขาก็ไม่แบก ยังรับรู้ตามปกติที่ชัดเจน
เพราะฉะนั้นคาว่าปล่อยวาง เราปล่อยอะไร จึงบอกว่า ทุกครั้งเวลาเราปล่อยวาง อยากจะปล่อย วาง เราก็พยายามที่จะลืม แทนที่จะวาง แทนที่จะวางก็เลยพยายามที่จะลืมแทน ลืมไม่ได้ บางทีก็ลืมยาก... บางอย่าง เพราะฉะนั้นการวาง การละ การวางความรู้สึกว่าเป็นเรา การที่ทาจิตให้ว่างนั้นอย่างหนึ่ง คือ การละอัตตาอีกอย่างหนึ่ง ถึงตอนนี้นะจะทาได้ง่ายขึ้นนะ การดับตัวตน เมื่อก่อนเราทาจิตให้ว่าง ความมี ตัวตนหายไป
ลองนิดหนึ่งนะ วิธีดับตัวตนอีกนิดหนึ่ง ลองเอาความรู้สึกว่าเป็นเรา มาใส่ตัวอีกทีหนึ่ง ลองดู รู้สึก เป็นอย่างไร หนัก...เบา แล้วลองเอาความรู้สึกว่าเป็นเรา เอาออกไป ออกจากตัวไปไกล ๆ เอาความรู้สึกว่า เป็นเรา ออกจากตัวไปไกล ๆ ในที่ว่าง ๆ เลย รู้สึกเป็นอย่างไร...เบา เห็นไหม ตัวตนก็ดับแล้ว เอาความ รู้สึกว่าเป็นเราออกไป...แค่นั้นเอง อัตตาก็ดับ จิตก็ว่าง แต่นี่คือเทคนิคอย่างหนึ่งนะ
แตถ่ า้ เราไมเ่ คยแยกรปู นาม ไมไ่ ดเ้ อาออก อยา่ งนยี้ าก เพราะมนั จะรสู้ กึ วา่ เปน็ เราตลอด แลว้ เราอยู่ ตรงไหนก็ไม่รู้ แต่ถ้าแยกรูปนามได้แล้วนี่นะ เอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก แล้วทิ้งไปในอากาศนั่นแหละ ไม่ ต้องเก็บเอาไว้ เอาออกจากตัว ก็ปล่อยให้หายไปในที่ว่าง ๆ นั่นแหละ ลองดูว่ารู้สึกเป็นอย่างไร เอาความ เป็นเราเข้ามาใส่...รู้สึก เอาความเป็นเราออกไป รู้สึกอย่างไร ทาซ้า...ถ้าเราสังเกตแบบนี้ซ้า ๆ เราจะรู้เลยว่า ตอนนี้มีตัวตน ตอนนี้ไม่มีตัวตน
