Page 144 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 144
120
ด้วยเหตุด้วยผลของเราเอง
มีอย่างหนึ่งที่อาจารย์รู้สึก.. รู้สึกจะเคยเล่านานมาแล้ว ธรรมะที่เรา
ศึกษามา ที่เราท่องจามา ที่เราเรียนรู้จากหนังสือมา เราจาได้ แต่ไม่เข้าใจ จน รู้สึกว่า “รู้เหมือนไม่รู้ เข้าใจเหมือนไม่เข้าใจ” พูดไปแล้วก็งง ๆ อธิบายจบ แล้วด้วยเหตุด้วยผล วันนี้อธิบายได้ดี แต่งง ๆ ตัวเอง เพราะอะไร ? สิ่งที่ เราจามา สิ่งที่เรารู้ ไม่ใช่ปัญญาของเรา เอาปัญญาคนอื่นมาพูด แต่พอเราเข้า ถึงธรรมะ ปฏิบัติเข้าถึง แล้วเราเข้าใจ จึงรู้สึกว่า อ้อ! อันนี้เป็นปัญญาของ เราเอง เริ่มมีปัญญาเป็นของตัวเอง
แปลกนะ ! เริ่มมีปัญญาเป็นของตัวเอง แต่ไม่ใช่ไปลบหลู่ปัญญา ของคนอื่น แต่จะเข้าใจในสิ่งที่คนอื่นพูดมากขึ้น เข้าใจในคาสอนเหล่านั้น มากขึ้นว่าเขาพูดถึงอะไร เมื่อก่อนที่เราไม่เข้าใจเป็นยังไง เมื่อเรามีปัญญา มากขึ้น เราเข้าใจในสิ่งเหล่านั้นมากน้อยแค่ไหน เราได้ประโยชน์อะไรจาก สิ่งนั้น
มีอยู่ท่านหนึ่งบอกว่า แม้แต่ไปเห็นหมูนอนคลุกโคลน นอนทุกวัน.. ทุกวัน.. ยังเอามาพิจารณาเป็นครูสอน เป็นครูตรงไหนนึกออกไหม ? ดินพอก หางหมูไง คลุกโคลนทุกวัน โคลนก็จะพอกหมูทุกวัน มันไม่ได้อาบน้า เราทา อะไรที่เป็นดินพอกหางหมู ? จิตของเราที่ไปเสพอารมณ์ที่ไม่ดี แล้วเราก็ไม่ เคยชาระล้างตัวเอง ไม่เคยดูตัวเอง ไม่พยายามที่จะแก้ที่ตัวเองเลย พยายาม มองไปข้างหน้า ดูแต่คนอื่น ให้คนอื่นแก้ ๆ ๆ เราก็สะสมเอาไว้.. สะสม เอาไว้..
พอเขาทาอย่างที่ใจเราต้องการ เราก็กลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัวอีก เราไม่ยอมสละ ไม่ยอมล้างตัวเอง พอถึงเวลานาน ๆ เราก็ จะล้างยาก กลายเป็นอุปนิสัยที่ไม่ดี เกิดความเคยชิน แล้วก็ล้างยากแล้ว เพราะดินพอกหางหมู ข้างในมันจะแข็ง แน่นเป็นก้อน ข้างนอกก็จะพอกไป เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ พอมันคลุกไปคลุกมา ดินมันก็จะเหนียวขึ้น ยิ่งละเอียด
