Page 175 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 175
151
ยังไม่หลุดพ้น ชีวิตเราก็ยังต้องเจอแบบนี้อีก วนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีที่สิ้นสุด พูดถึงความเพียรของพระพุทธเจ้า พระองค์เป็นผู้ขยัน เป็นผู้ต่อสู้ บางครั้งสู้เพื่อความอยู่รอด ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า อย่างที่เรารู้เรื่อง มหาชนก ที่ว่ายน้าข้ามทะเล และไม่เห็นฝั่ง รอดไม่รอดไม่รู้ ว่ายไว้ก่อน ที่สุด แล้วก็รอด เราก็เหมือนกัน ถ้าเปรียบเทียบ เราเหมือนอยู่ในห้วงมหาสมุทรอัน เวิ้งว้างกว้างใหญ่ ไม่รู้ว่าเราจะไปถึงฝั่งเมื่อไหร่ ถ้าฝั่งนั้นคือนิพพาน เราไม่รู้ หรอกว่าเราจะถึงนิพพานเมื่อไหร่ อยู่ไกลแค่ไหน แต่ยังไงก็ต้องว่าย ต้องสู้
ต้องอดทน
ถ้าเห็นว่ามีคนถึงแล้ว และเรายังมองเห็นได้ แสดงว่าเราอยู่ไม่ไกล
ฝั่งหรอก ถ้าเรายังมองเห็นคนอยู่บนฝั่ง หรือแม้แต่เราจะเห็นหลังไว ๆ ก็ยัง รู้สึก.. เออ! ดีนะ เรายังเห็นหลังไว ๆ พระพุทธเจ้าอยู่กลางทะเล ไม่เห็นหลัง ใครเลย ก็ยังสู้ ยังว่าย เรายังเห็นหลังไว ๆ มีคนไปแล้ว ทาไมเราจะไม่สู้ ? อย่าคิดว่าเราไม่มีกาลัง อย่าคิดว่าเราทาไม่ได้ อย่าคิดว่าเราไม่มีบุญบารมี การ ที่เราจะเห็นหลังคนที่อยู่บนฝั่งได้ เราก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก เพราะสายตา เราก็มองได้ไม่ไกลเท่าไหร่ นั่งอยู่นี่ถอดแว่นตาออก ข้างหลังเป็นใครไม่รู้ พร่าหมดแล้ว
เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมของเรา ถ้าเรารู้ว่าเราเดินไปไหน ถ้าเรา รู้ที่จะไป ยังมีหวัง ถ้าความหวังยังมีอยู่ แล้วเราสู้ สักวันหนึ่งก็ไปได้ อย่างที่ เคยบอกแล้ว วันนี้ไม่ได้.. พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน พรุ่งนี้ไม่ได้.. ก็มะรืน มะรืนไม่ ได้.. ก็เดือนหน้า เดือนหน้าไม่ได้.. ก็ปีหน้า ปีหน้าไม่ได้.. ไว้ชาติหน้าก็แล้ว กัน อาจารย์เคยคิด “ชาตินี้ขอลองสักชาติหนึ่ง” ถ้าไม่เจอ.. ชาติหน้ายังมีอีก เพราะเราไม่ได้เกิดชาติเดียวแล้วจบ ถ้าเรายังไม่จบ ยังไงก็ต้องเกิด เพราะ ฉะนั้น อย่าห่วงว่าชาติหน้าจะไม่เกิดอีก ถ้ายังไม่สิ้นสุดยังไม่จบ ยังไงก็ได้ เกิดอีกแน่นอน เดี๋ยวได้เจออีก... คิดอย่างนี้เราก็ไม่เห็นกังวล ชาตินี้ลงทุน สักชาติจะเป็นไรไป
