Page 194 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 194
170
พระอาจารย์เทศน์วันออกพรรษา ๒๕๕๖
ขอนอบน้อมแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
พร้อมทั้งพระธรรม และพระอริยสงฆ์ ขอแสดงความเคารพต่อท่านแม่ครูผู้ประสาทวิชามา ณ โอกาสนี้ด้วย ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่โยคีและญาติโยมทุก ๆ คน
วันนี้เป็นวันออกพรรษา ครบอีกวาระหนึ่งแล้ว ผ่านไปพรรษาหนึ่ง ปีหนึ่ง ๆ แป๊บเดียวเอง ทาไมถึงรู้สึกว่าในปีหนึ่ง ๆ เวลาผ่านไปเร็ว ? เหตุ ที่รู้สึกว่าผ่านไปเร็ว ๑) อายุมากขึ้น ๒) มีงานเยอะ บางทีมีงานให้ทาเยอะ ทางานทั้งวัน ๆ ทางานตลอด ไม่มีเวลาว่าง พอรู้ตัวอีกที แป๊บเดียว.. ผ่าน ไปแล้ว! งานเยอะขึ้น เวลาน้อยลง ไม่พอกับงาน เลยรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็ว
สาหรับเด็กก็จะรู้สึกเวลาผ่านไปช้า เพราะเขาปรารถนามุ่งไปสู่อนาคต “เมื่อไหร่จะถึงเวลานั้น!” “เมื่อไหร่จะถึงสักทีหนึ่ง!” จะได้สมหวังในสิ่งที่ตัวเอง ปรารถนา... พออายุมากขึ้น “ทาไมมันเร็วจัง! เรายังทาอะไรไม่ได้เท่าที่ควร เลย!” รู้สึกเวลาผ่านไปเร็ว แป๊บเดียว “สังขาร” เริ่มฟ้องแล้ว ทางานไปสัก พัก พออายุมากขึ้น ยมบาลเขียนจดหมายมาทวง เดี๋ยวก็ปวดฟัน ปวดตาม ร่างกาย ผมเปลี่ยนสี ฯลฯ แต่ละฉบับก็น่าดูเลย เราก็ต้องตอบเขาให้ได้ นั่น ล่ะเขาเรียกว่า “จดหมายของยมบาล”
กาลเวลาที่ผ่านไปเร็วอีกอย่างหนึ่งก็คือ การที่เรามี “สติรู้อยู่กับ ปัจจุบัน” คืองานของจิตเรา งานของผู้เจริญกรรมฐาน ผู้ปฏิบัติธรรม ผู้หวัง มรรคผลนิพพานหรือหวังหลุดพ้น ผู้ที่มีความปรารถนาเพื่อความดับทุกข์
