Page 197 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 197
173
เกิดดับของรูปนาม แล้วทาให้จิตของเราเกิดความบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ผ่องใส มากขึ้น ตั้งมั่นมากขึ้น อารมณ์ต่าง ๆ สั้นลง อุปาทานน้อยลง อันนี้คือว่าโดย สภาวะ นอกจากอายุอารมณ์สั้นลง อุปาทานน้อยลง การยึดมั่นถือมั่นของ เราน้อยลงแล้ว อารมณ์ที่เราเห็น สภาวะที่เราเห็น ถ้าเราย้อนกลับมาถึง บัญญัติ เขาบอก “อะไร” กับเราบ้าง ? อย่างที่บอกว่ารูปนามอันนี้ ที่มีอาการ เปลี่ยนแปลง นอกจากที่เป็นภายใน ลมหายใจเกิดดับ ร่างกายมีความเจ็บ ปวดเมื่อยล้า นี่คือธรรมชาติที่เขาต้องเกิด เขาต้องเป็น ที่บอกเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา ตรงนี้คือการพิจารณาโดยบัญญัติ
แต่โดยสภาวะแล้ว เราเห็นเขาเกิดดับอยู่ทุกขณะ ขณะที่เราเห็น สภาวะนั้น ละเอียดกว่าการที่เรามาแค่นั่งคิดว่าเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่อง ธรรมดา เพราะอะไร ? การที่เราคิดว่า เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา เขา เปลี่ยนไปเป็นเรื่องปกติ ถ้าไม่เห็นการเกิดดับ จิตก็ยังยึดติดอยู่กับสิ่งนั้น เข้าใจแต่วางยาก “เข้าใจ แต่เข้าไม่ถึง” เพราะฉะนั้น สภาวะที่เราเข้าถึง จึง เป็นสภาวะที่คิดเอาไม่ได้ แค่ “เข้าใจ” ไม่พอ! ต้อง “เห็นชัด” ต้อง “เข้าถึง ได้” ถึงจะวางได้จริง
เพราะฉะนั้น การพิจารณาสภาวะหรือผลของการปฏิบัติของเราที่ เกิดขึ้น จะทาให้เรามีความภูมิใจในตัวเอง ผลของการปฏิบัติก็คือว่า เรา พิจารณา ๒ ส่วนแบบนี้ ส่วนที่เป็นบัญญัติ และส่วนที่เป็นสภาวธรรม ส่วน ที่เป็นบัญญัติ อย่างที่บอก เราเข้าใจว่า ตั้งแต่ปฏิบัติมา สภาพจิตใจของเรา มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง ? เราเข้าใจในสิ่งที่เราคิด สิ่งที่เราเห็นว่าอย่างไร ? ผล ดีที่เกิดขึ้นกับเราดีอย่างไร ? ทั้งด้านอายุอารมณ์ ทั้งด้านความคิด และทั้ง ด้านมุมมองของเรา
มุมมอง หรือ ทัศนคติที่เกิดขึ้น อาศัยอะไร ? เราอาศัย “ความ จริง” เป็นบรรทัดฐาน ความจริงเป็นบรรทัดฐานก็คือ ความจริงภายในว่าโดย สภาวะ อันนี้เขาเรียก ความจริงที่เป็นบรรทัดฐาน เป็นที่ตั้งให้เราพิจารณา
