Page 257 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 257
233
ทุกข์ต่อไป แต่ถ้าเรารู้วิธี อย่างที่เคยบอกเสมอ ๆ ว่า เมื่อเห็นว่ารูปนามขันธ์ ๕ นี้ไม่เป็นของเรา หรือไม่บอกว่าเป็นเรา ไม่บอกว่าเป็นใคร เป็นของว่าง เปล่า มีแต่รู้สึกว่าง ๆ ไม่มีตัวตนเลย เขาเปลี่ยนอยู่อย่างนั้น แล้วเราไปยึด อะไรที่อยู่รอบตัวเรา ทาให้เราเป็นทุกข์ ? เราคิดอย่างไรทาให้เราเป็นทุกข์ ? เราไม่รู้อะไรทาให้เราเป็นทุกข์ ? เมื่อถึงที่สุดแล้ว ไม่มีอะไร ว่างเปล่า... เรา ก็ เอ้า! วาง ถ้าวางได้ง่าย ก็ทุกข์น้อยลง ดับเร็ว ถ้าวางใจไม่ได้ ทุกข์ก็ดับ ยาก ก็วางใจให้เป็น วางจิตของเราให้ถูก
“วางให้เป็น” วางอย่างไรใจเราถึงจะไม่ทุกข์ ? ไม่ใช่ปล่อยวางไม่สนใจ อะไร เดี๋ยวก็ไม่ดีอีกแหละ วางใจให้เป็น วางใจให้ถูก ความทุกข์ก็จะน้อย ลง เพราะคนเราเกิดขึ้นมาแล้ว มีภาระมีหน้าที่โดยธรรมชาติ อย่างน้อย ๆ ก็มีหน้าที่เลี้ยงชีวิตตัวเองให้ดารงอยู่ได้ แต่อยู่เพื่ออะไรนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง ถ้าเราอยู่อย่างมีคุณค่า ให้คุณค่ากับตัวเอง ก็คืออยู่อย่างมีสติสัมปชัญญะ อยู่อย่างมีปัญญา เราก็จะมีสติ มีปัญญา ก็สร้างคุณค่าให้กับชีวิตเราได้
อย่างที่เรามาฟังธรรมมาปฏิบัติธรรมนี่แหละ เป็นการสร้างคุณค่าอัน สาคัญที่ยิ่งใหญ่ให้กับชีวิตตนเอง เพราะเป็นทรัพย์ภายใน ปัญญาที่เกิดขึ้น มาเป็นอริยทรัพย์ ยิ่งได้ปฏิบัติจนถึงธรรมหรือได้ธรรมะเป็นทรัพย์ เขาเรียก “มีนิพพานสมบัติ” มีเป้าหมายที่มุ่งไปสู่ความหลุดพ้น ความดับทุกข์จริง ๆ ของตนเองแล้ว นั่นเป็นเรื่องสาคัญ บางทีเราเห็นว่าเป็นเรื่องสาคัญกว่า ทรัพย์สินเงินทองต่าง ๆ แต่ว่าเวลามีน้อยในการแสวงหาทรัพย์อันมีค่านี้ที่จะ เปน็ ไปเพอื่ ความดบั ทกุ ขจ์ รงิ ๆ หรอื ไมเ่ วยี นวา่ ยตายเกดิ ในวฏั สงสารอกี ตอ่ ไป
เพราะฉะนั้น การที่เรามีความตั้งใจ มีความตั้งมั่น มีความมุ่งมั่นใน การปฏิบัติธรรมของเรา มีเป้าหมายชัดเจนในการปฏิบัติที่จะเป็นไปเพื่อ ความดับทุกข์ ความหลุดพ้นจากวัฏสงสาร จึงเป็นเป้าหมายที่สูงค่ายิ่ง เป็น เป้าหมายสูงสุดของมนุษย์ ที่เห็นว่าการเวียนว่ายตายเกิดเป็นทุกข์ ถ้าปรารถนา ที่จะไม่เวียนว่ายตายเกิดอีก นั่นคือความปรารถนาอันมีค่าสูงสุดแล้วสาหรับ
