Page 301 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 301
277
เมื่อไหร่ที่เราเห็นรูปนามเก่าดับไป เห็นรูปนามใหม่เกิดขึ้นมา ก็เหมือนกับ ชีวิตใหม่ แต่ต้องอาศัยการพิจารณาอย่างละเอียด ต้องกาหนดรู้อย่างใส่ใจ จริง ๆ ถามว่า ประโยชน์ของการเห็นอาการเกิดดับคืออะไร ? ดีอย่างไร ? มีโยคีอยากรู้ ทาไมเราต้องรู้อาการเกิดดับ ? รู้อาการเกิดดับแล้วดียังไง ? เคยสงสัยไหมว่า เห็นอาการเกิดดับแล้วได้ประโยชน์อะไร ? ไม่สงสัยนะ
การเห็นอาการเกิดดับของอารมณ์ต่าง ๆ นั้น ยิ่งอายุอารมณ์สั้น เท่าไหร่ การปรุงแต่งก็จะน้อยเท่านั้น อายุอารมณ์ตั้งอยู่นานเท่าไหร่ การ ปรุงแต่งก็จะมาก การเห็นอาการตั้งอยู่ของอารมณ์นานเท่าไหร่ การเข้าไป ยึดก็จะมากขึ้นเท่านั้น แล้วขณะที่อารมณ์ตั้งอยู่แล้วเราก็ปรุงแต่ง ตรงนั้น เขาเรียกเป็น “มโนกรรม” ปรุงแต่งฝ่ายกุศลก็เป็นกุศลกรรม ปรุงแต่งฝ่าย อกุศลก็เป็นอกุศลกรรม แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเห็นว่าเกิดขึ้นแล้วก็ดับไป การ ปรุงแต่งไม่เกิดขึ้น สังเกตดูสิว่า จิตที่ทาหน้าที่รู้ถึงอาการเกิดดับ จิตดวงนั้น เป็นอย่างไร ? เป็นกุศลหรืออกุศล ? เป็นกุศล ใช่ไหม ? จิตที่ตั้งมั่น ตัว สติ ตรงนั้นก็จะเป็นกุศล
เพราะฉะนั้น เวลาเราปฏิบัติ จึงให้มีเจตนารู้อาการเกิดดับของ อารมณ์ต่าง ๆ ของรูปนามให้มาก สังเกตดูว่า ในชีวิตประจาวันของเรา จิต เราไปเกาะเกี่ยวกับอารมณ์แบบไหนมากกว่ากัน ? ทุกคนสังเกตดี ๆ การที่ เราไปเกาะเกี่ยวอยู่กับอารมณ์อกุศล... ยกตัวอย่างง่าย ๆ ทุกคนเคยเป็น นั่นแหละ เวลาเรามีความโกรธเกิดขึ้น ความโกรธที่ตั้งอยู่หนึ่งชั่วโมง จิตที่ ทากรรมที่เป็นอกุศลกรรมมีเท่าไหร่ ? กี่เรื่อง ? สังเกตไหม ? เยอะแยะ มากมายเลยที่คิดขึ้นมา เพราะอาศัยโทสะเป็นเหตุ เป็นตัวหนุนให้อกุศล- กรรมเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น... บางครั้งจากมโนกรรมก็เปลี่ยนมาเป็น วจีกรรม จากวจีกรรมไม่พอ ขยายต่อมาถึงกายกรรม เพราะอาศัยโทสะจิต อย่างเดียว
ทาไมถึงออกมาทางกายทางวาจาได้ ? เพราะจิตของเราเสพอารมณ์
