Page 303 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 303
279
เผื่อแผ่ต่อผู้อื่น ความโกรธก็แปลกดีเหมือนกัน พอมัน “อิ่ม” จนตัวเอง เก็บไม่อยู่ ก็เผื่อแผ่ต่อผู้อื่น พอไม่มีคนรับ ก็ไม่ดีอีก! เราจะยัดเยียดให้เขา ต้องฟังนะ ต้องฟังฉันก่อน ต้องฟังฉันก่อน! พอเขาไม่อยากฟัง เขาเดินหนี ก็หงุดหงิดเอง แต่ความรู้สึกดี ๆ นาน ๆ จะนึกถึงกันที
การที่เราดับอารมณ์ได้เร็วเท่าไหร่ การสร้างกรรมของเราก็จะน้อยลง อีกอย่างหนึ่งก็คือว่า อกุศลกรรมสั้นลง แต่กุศลกรรมยาวขึ้น อกุศลจิตสั้น ลง กุศลจิตตั้งอยู่นานขึ้น การเจริญวิปัสสนากรรมฐานจึงเน้นการกาหนดรู้ อาการเกิดดับของรูปนามเป็นสาคัญ และทุกครั้งที่เห็นอาการเกิดดับของ รูปนาม เปรียบเสมือนการตัดภพชาติในตัว ทาไมถึงเรียกว่า “การตัดภพ ชาติ” ? เพราะการสร้างภพชาติเกิดจากการ “ตั้งอยู่” ของอารมณ์
ที่ยกตัวอย่างเรื่องความโกรธ เพราะเป็นอารมณ์ที่ชัดเจน เวลาเรา โกรธปุ๊บ เราคิดไปสารพัด คิดไปถึงไหนไม่รู้ ไม่รู้จักจบ... แล้วถ้าเราตายตรง นั้น ตายในขณะที่เราโกรธ จะไปเกิดเป็นอะไร ? บางคนเกิดความไม่พอใจ แล้วจองเวรหลายภพหลายชาติ บางคนก็อธิษฐานจิตด้วยว่า เกิดชาติหน้า ขออย่าได้เจอกันอีกเลย! ทุกครั้งที่ทาบุญกรวดน้าก็ขอ เกิดชาติหน้าอย่า ได้เจอกันอีกเลย อธิษฐานจิตทุกครั้งหน้าคนนั้นก็โผล่มาทุกครั้ง แต่ถ้าแผ่ เมตตาขอใหเ้ ขามคี วามสขุ ขอใหม้ คี วามสขุ ... แลว้ ภาพเหลา่ นนั้ จะเลอื นไปจาก ความรู้สึกเรา จะเบาบางไปเรื่อย ๆ ๆ เพราะฉะนั้น เขาถึงสอนให้แผ่เมตตา ให้กัน จะได้ไม่ยึดติด จะได้ไม่จองเวรซึ่งกันและกัน
การสร้างภพชาติอยู่ตรงนี้ เราสร้างต่อ แม้ว่าจะเป็นความสุข ถ้าเรา ยึดติดความสุข เราก็สร้างภพชาติต่อไป แต่การกาหนดรู้อาการเกิดดับของ รูปนามที่เกิดขึ้นจะเป็นการตัดภพชาติ เพราะอะไร ? เมื่อเข้าถึงมรรคผล นิพพาน ที่บอกว่าเป็นพระโสดาบันแล้ว เหลือ ๗ ชาติ ใช่ไหม ? แล้วชาติที่ ผ่านมา เราเกิดมากี่ชาติแล้ว ? ไม่รู้! นี่แหละ เราระลึกไม่ได้ แต่เราเดินหน้า ไปได้ เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมจึงสาคัญว่า เรามี “เป้าหมาย” อย่างไร ?
