Page 313 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 313
289
เวลาเราเดินจงกรม ถ้าใครที่ยังละคากาหนดไม่ได้ หรือยังติดคา กาหนดอยู่ ให้คากาหนด “เกาะติดกับอาการ” แล้วสังเกตว่า “อาการที่เคลื่อน ไป” นั้นเป็นอย่างไร ? ในขณะที่เราก้าวเท้าไป เขาเป็นเส้น หรือเป็นคลื่น หรือมีอาการดับเป็นขณะ ขณะ ขณะ... แล้วก็หายไป ? การกาหนดอาการ เดิน บางครั้งจะชัดตอนที่ “ยก” อย่างเดียว ตอนก้าวรู้สึกว่าว่าง ๆ ไป แล้ว ก็ตอน “กระทบ” อีกทีหนึ่ง ทีนี้ ระหว่าง “กระทบ” กับ “ยก” อันไหน “ชัด” กว่ากัน ?
บางครั้งตอน “ยก” ชัดกว่า ให้เน้นที่ ยกครั้งนี้ดับอย่างนี้ ก้าวต่อ ไปยกแล้วดับแบบนี้ ก้าวต่อไปยกแล้วดับอย่างนี้... สังเกตแบบนั้นไปได้เลย พอสักพักเขาเปลี่ยนเป็น “จุดกระทบ” ชัด พอกระทบแล้วดับอย่างนี้ กระทบ แล้วดับอย่างนี้... ตอนยกไม่ชัด เราก็สังเกตอาการกระทบแล้วดับอย่างไร ? กระจายไป เลือนไป หรือเหยียบเหมือนเหยียบลงบนปุยเมฆ แล้วก็กระจาย ไป ? นั่นคือ สังเกตอาการเกิดดับแบบนี้ เราเกาะติดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ สังเกต “จุดที่ชัดที่สุด” ในขณะนั้น นี่คือวิธีกาหนดรู้อาการเกิดดับในขณะ เดินจงกรม
อิริยาบถย่อยก็เหมือนกัน ขณะที่เราหันซ้ายหันขวา หันซ้ายหันขวา... ขณะที่เราหันนี่ สังเกตไหมว่าอาการเคลื่อนเขาเป็นเส้น หรือว่ามีอาการสะดุด สะดุด สะดุด ? เคยสังเกตไหม ? เคยนะ การที่เราหันแล้วเห็นอาการเกิด ดับเป็นขณะ สะดุด สะดุดนั้น นั่นคืออาการเกิดดับของรูป เห็นไหมว่า การ เคลื่อนไหวในครั้งหนึ่ง เขาก็ไม่ได้เป็นอันเดียวกัน ยังเกิดดับเป็นขณะ เป็น ช่วง ๆ บางครั้งจะเห็นเหมือนภาพสโลว์โมชั่น เหมือนการคลี่พัดแล้วเป็น ชิ้น ๆ ๆ ๆ ไป นั่นคือการสังเกตอาการเกิดดับเช่นเดียวกัน
ทีนี้ ในอิริยาบถย่อยเราทาช้า ๆ ไม่ทันการ เวลาต้องทาอะไรเร็ว ๆ เราก็ไปรู้ที่ “จุดกระทบหรือจุดสัมผัส” ว่ากระทบแล้วเขาดับอย่างไร ? กระทบ แล้วดับยังไง ? ตอนเคลื่อนไปอาจจะรู้สึกแค่เบาไป ขณะเดียว แต่พอเราจับ
