Page 331 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 331
307
ร้อน อ่อน แข็ง เคร่งตึง หนัก เบา เจ็บปวด เมื่อย ชา คัน ล้วนแต่เป็น สภาวธรรมทั้งสิ้น ทาไมถึงเรียกว่า “สภาวธรรม” ? เพราะเป็นธรรมชาติของ รูปนาม เพราะเป็นอาการที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเห็นว่า เมื่อมีสภาวะเกิดขึ้นแล้วเราปรุงแต่ง คาว่า “ปรุงแต่ง” คืออะไร ? คิดต่อ ทาให้เป็น ทาให้เกิดขึ้น ถ้าสงสัยว่าเป็นการ ปรุงแต่งของตัวเองหรือเปล่า คิดเอาเองหรือเปล่า ให้พิสูจน์ซ้า! ให้รู้เข้าไป ให้ชัดเลยว่า เราคิดเอาเองหรือเปล่าหรือรู้สึกจริง ๆ อย่างเช่น ใจที่รู้สึกว่าง รู้สึกเบา เราคิดเอาเองทาให้ว่างหรือเปล่า ? ให้เข้าไปดูเลย เข้าไปดูว่าเราว่าง จริงไหม ? เราเบาจริงไหม ? อย่าหลอกตัวเอง เพราะเราเป็นผู้ปฏิบัติ ผล เกิดกับเรา ไม่ใช่เกิดกับคนอื่น เราต้องซื่อสัตย์กับตัวเอง ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเกิด กับเราจริง ๆ ในขณะนั้น
ถามว่า เป็นของจริงหรือของปลอม ? ถามว่า เวลาเย็น เย็นจริงไหม ? เย็นจริง ๆ แล้วเป็นของจริงหรือของปลอม ? ของจริง ใช่ไหม ? แต่พอไป ดูอีกที อ้าว! หายไปแล้ว อันนี้ของจริงหรือเปล่า ? ถึงยังไงเขาก็เป็น “ของ จริง!” เพียงแต่ว่าตั้งอยู่ไม่นาน เพราะความ “ไม่เที่ยง” ของอารมณ์นั้น เย็น ก็คือเย็น ร้อนก็คือร้อน ปวดก็คือปวด นั่นเป็นจริงหรือปลอม ? ปวดจนตัว เองหน้านิ่วคิ้วขมวด ยังรู้สึกว่าปวดปลอมหรือเปล่า ? ถ้าปวดปลอมไม่ต้อง หน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นหรอก! ทาไมต้องแกล้งปวด ? นี่คือสภาวธรรมที่ เป็นจริงเกิดขึ้น
แล้วที่ถามว่า ที่เราเห็นมัน “จริง” ไหม ? หายไปแล้ว ลองทาซ้า พิสูจน์ ดูว่าเป็นอย่างนั้นไหม ? นั่นคือสภาวธรรมที่เกิดขึ้น ถ้าเป็นจริง เราก็จะทาได้! แต่คิดเอาไม่ได้! คิดยังไงก็ไม่เป็น คิดยังไงก็หาไม่เจอ แต่เมื่อกาหนดรู้ มัน เกิดขึ้นมา แต่ “จาได้” จาได้ว่าเคยมีความสุข จาได้ว่าเคยรู้สึกเบา แต่ตอนนี้ มันไม่เบาแล้ว ใช่ไหม ? ขณะที่กาลังฟังนี่ เริ่มฟังเพลินแล้ว ลืมดูจิตตัวเอง แล้ว ใช่ไหม ? ฟังเพลิน ไม่รู้จิตตอนนี้เป็นยังไง
