Page 356 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 356
332
คือ มีสติกาหนดรู้อารมณ์ตามความเป็นจริงให้มากที่สุด เห็นอาการเกิดดับ ของรูปนามให้ต่อเนื่อง แล้วอวิชชาก็จะค่อย ๆ หายไป ที่สุดแล้วก็จะกลาย เป็นผู้มีวิชชา คือเป็นผู้รู้ตามความเป็นจริง และไม่ทุกข์กับอารมณ์ที่เกิดขึ้น
โยคี : แก่นธรรม คืออะไร ?
พระอาจารย์ : แก่นธรรม คือ “ความไม่มีอะไร” เพราะอะไร ? เพราะ แก่นธรรมคือธรรมที่ไม่ทุกข์ ความไม่มีอะไรเท่านั้นที่จะไม่ทุกข์
โยคี : แก่นธรรม คือ นิพพาน ?
พระอาจารย์ : ใช่!
โยคี : กระพี้ธรรม ได้แก่อะไร ?
พระอาจารย์ : ที่จริงก็น่าจะรู้นะ ตอนนี้เราเข้าถึงแก่นหรือยัง ? ถึง
กระพี้หรือยัง ? หรือกาลังแกะเปลือก ? หนึ่ง การให้ทาน การรักษาศีล การ เจริญภาวนา ปัญญาที่เกิดขึ้น ตรงไหนคือ “แก่น” ? ปัญญาที่รู้ความเป็น จริงของรูปนามและไม่ทุกข์ หรือความทุกข์หมดไป กิเลสหมดไป ที่เขาเรียก ว่า “เป็นพระอรหันต์” ต่าง ๆ ท่านเหล่านั้นเป็นผู้เข้าถึงแก่นธรรม เมื่อเข้าถึง แก่นธรรม ท่านยึดอะไรบ้าง ? แต่ “กระพี้” เรากาลังแต่งตัว ไม่ว่าจะเป็น ศีล เป็นสมาธิ ศีลเป็นกระพี้ที่ห่อหุ้มแก่นธรรมเอาไว้ เป็นจุดเริ่มต้นของ การที่จะเข้าไปถึงแก่นธรรม นั่นน่ะคือกระพี้ การให้ทานก็เหมือนสะเก็ด ใช่ ไหม ? ศีลเหมือนกระพี้
โยคี : จับอารมณ์ใดดีที่สุด เพื่อเตือนสติเวลาเพลิดเพลิน หรือระงับ อารมณ์ไม่อยู่ ?
พระอาจารย์ : จับอารมณ์ “ปัจจุบัน” นั่นแหละดีที่สุด จริง ๆ เมื่อ เรามีสติรู้อยู่กับปัจจุบัน รู้ว่าเรากาลังเพลิดเพลินปุ๊บ เขาจะหยุดทันที สังเกต ไหมว่า พอเรารู้ว่าเพลิดเพลิน อาการเพลิดเพลินเราก็หยุด แต่เรามารู้ทีหลัง หลังจากที่เพลิดเพลินไปแล้ว ทีนี้ ถ้าเราจะหยุด ให้ “ดับเศษของอารมณ์” นั้นเลย ที่มันยังค้างอยู่ในใจของเรา ยังกรุ่น ๆ ยังอยากเพลิดเพลินต่อ วิธีทา
