Page 375 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 375
351
เหมาะสม ถึงได้เป็นคุณขึ้นมา อะไรที่เกินไปก็จะเป็นโทษ แต่การละกิเลสนี่ ละได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี
การพิจารณาสภาวะที่เกิดขึ้น เราพิจารณาให้กว้าง เรารู้กว้าง พร้อม ที่จะรู้ พร้อมที่จะเข้าใจ เราจะรู้สึกอิสระ แต่ถ้าเราไม่พร้อมที่จะรู้ ไม่พร้อม ที่จะเข้าใจ จิตเราจะแคบลง พอจิตเราแคบ อะไรกระทบก็หนัก อะไรก็ กระทบ อะไรก็กระทบ ที่อาจารย์ว่ามันเป็นเรื่องอัศจรรย์ เป็นเรื่องแปลก มาก ๆ จิตยิ่งแคบยิ่งกระทบง่าย จริง ๆ อะไรอยู่เล็ก ๆ อะไรน่าจะโดนยาก นะ ของใหญ่ ๆ อะไรลมพัดมากระทบง่าย แต่จิตยิ่งกว้างกลับไม่กระทบ จิตยิ่งแคบยิ่งกระทบง่าย สังเกตไหม ใครที่ใจแคบ พอใครพูดอะไรมาก็ หงุดหงิด ใครพูดอะไรมาก็ไม่ถูกใจ รับเต็ม ๆ เลย จุก! ไม่ถูกใจสักอย่าง หนึ่ง หงุดหงิดไปเสียทุกอย่าง
แต่ถ้าปล่อยจิตของเราให้ว่าง ให้กว้าง เหมือนธรรมชาติตรงนี้ อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นในความว่าง เราก็อิสระ เห็นว่า อ้อ! อันนี้เกิดขึ้นมา ดี แล้วก็ผ่านไป อันนี้เกิดขึ้นมา ไม่ดี แล้วก็ผ่านไป... ทุกอย่างไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตลอดเวลา แล้วเราจะเอาอะไรมากมาย ? อยู่อย่างไรถึงจะสงบ ? อยู่อย่างไร ถึงจะสันติ ? อยู่อย่างไรถึงจะสบาย ? ไม่ใช่เห็นแก่ตัวนะ อยู่ให้สบาย ใจเรา สบาย ทาอะไรด้วยความสบายใจ ถ้าใจกว้าง จะมีน้าใจ ก็จะสบาย ยิ่งให้ยิ่ง สบาย ยิ่งให้ยิ่งมีความสุข สุขเพราะเราให้
สังเกตไหม เวลาเราแผ่เมตตา ยิ่งให้เราก็ยิ่งได้รับ ยิ่งอยากได้ยิ่ง ไม่ได้ พอเราให้ปุ๊บ เรายิ่งสบาย ยิ่งมีความสุข แต่ธรรมะต้องอยากได้นะ ถ้าไม่อยากแล้วขี้เกียจ! ธรรมะไม่อยากไม่ได้นะ! สังเกต ส่วนใหญ่คนที่มี ความอยากน้อยจะขี้เกียจกาหนด ความเพียรจะน้อยลงไปด้วย แต่ถ้าคนที่ มีความอยากมาก ๆ ท่านแม่ครูเคยบอกว่า คนที่ปฏิบัติ ถ้ามีโลภะมาก กับมีโทสะนี่ พวกนี้จะปฏิบัติไปได้ ถ้าเป็นโมหะจริตจะช้านิดหนึ่ง เขาไม่รู้ว่า ตัวเองอยากหรือไม่อยาก ไม่รู้ว่าตัวเองอยากอะไร ถ้ารู้ว่าอยากได้ธรรมะ ก็
