Page 415 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 415
391
ไม่โล่ง แต่ไม่มีตัวตน สงบ ไม่เบา แต่ไม่ใช่แบบหนักอึดอัด นี่คือสังเกต ว่าความสงบ สงบแบบไหน สงบแบบมีกาลัง หรือสงบแบบว่าง ๆ เบา ๆ โปร่ง ๆ สังเกตความแตกต่างของจิตเรา
บางทีก็ช่วงเช้าใส พอช่วงบ่าย ๆ ไม่รู้เป็นอะไร มัว ๆ สลัว ๆ ไม่ เบิกบาน ถามว่า ตรงนี้เป็นอะไร ? อันนี้ก็เป็นสภาวะอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นที่ เราต้องกาหนดรู้ พอเข้าไปรู้ปุ๊บเขาเปลี่ยนยังไง ไปรู้แล้วเขาเปลี่ยนยังไง ตรงที่เห็น “เปลี่ยน” ตรงนั้นก็คืออาการเกิดดับของเขานั่นเอง ไม่เห็นว่ามัน วูบดับ แต่เปลี่ยนเป็นเบาไป บางไป จางไป แล้วก็หายไป นั่นแหละเรียกว่า “อาการเกิดดับ” บางครั้งพอเห็นปุ๊บ เขาวูบทันที ก็คืออาการดับเหมือนกัน แต่ดับในลักษณะอย่างไรเท่านั้นเอง
เพราะฉะนั้น จึงบอกว่าพอท่านแม่ครูสอน พอไล่สภาวะแบบนี้ เราก็ รู้สึกแปลก ก็อยากรู้ไปเรื่อย ๆ อยากรู้ต่อไป กว่าที่ท่านจะสอนเรื่องพลังนะ สักพักใหญ่ ๆ นานเลย! เดี๋ยวนี้พอแยกรูปนามได้ เอ้า! เพิ่มความสุข เพิ่ม พลัง... โห! ทันทีเลย ถ้าถามโยคีก่อน ๆ จะรู้เลยว่ากว่าจะเจริญพลังได้ต้อง ใช้เวลานานเลย เพราะอะไร ? เน้นเรื่องการปฏิบัติ เรื่องอาการเกิดดับเป็น สาคัญ ตอนนี้พวกเราเก่งมากเลยนะ ทาใจให้ว่างได้เร็ว แล้วก็เติมพลังได้ เติมความสุขได้ เก่ง! แต่ไม่ค่อยใช้กัน ใช้น้อย... ต้องทาบ่อย ๆ พลังถึงจะ เยอะ
เมื่อก่อนท่านให้เติมพลัง เติมความสุข เราก็... เดินก็เติมความสุข ทาอะไรก็เติมความสุข ท่านบอกในเกร็ดความรู้ในหนังสือมิติธรรม เวลา เรามองผ่านความสุข รู้สึกเป็นอย่างไร ? มองผ่านบรรยากาศของความสงบ รับรู้ผ่านบรรยากาศของความสงบนั่นแหละ ท่านสอนแล้วท่านก็ลงเป็นข้อ ๆ เอาไว้ เราก็ลองหมดแหละ ทาอยู่ทั้งวัน เรารู้สึกยิ่งเห็นมันยิ่งพิสดาร ยิ่ง แปลก ก็ยิ่งดีใจ เออ! เราทาได้ ทาได้! แปลกดี ก็เลยอยากรู้ไปเรื่อย ๆ พอรู้ ไปสักพัก พักใหญ่ ๆ ทีนี้ท่านก็บอกว่าท่านมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง ปกสีขาว
