Page 434 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 434
410
ของเรา ก็คือการยกจิตนั่นเอง ยกจิตขึ้นสู่ความอ่อนโยน ความว่าง ความ สงบ ความเบา...
หรือเวลาดูอาการเกิดดับไปสักพัก รู้สึกนิ่ง ๆ เงียบ ๆ เงียบสักอึดใจ หนึ่ง แล้วรู้สึกว่าง รู้สึกไม่มีอะไร ลองเพิ่มความตื่นตัว เพิ่มความมั่นคง ลงไป รู้สึกเป็นอย่างไร ? อะไรจะปรากฏขึ้นมาก็รู้ต่อไปเลย พอเพิ่มความ มั่นคง ตั้งใจดูปุ๊บ รู้สึกจิตมั่นคงขึ้น พอมั่นคงขึ้น อาการเกิดดับที่ปรากฏ ขึ้นมา อารมณ์ที่เกิดต่อจากนั้น เกิดดับในลักษณะอย่างไร ? นี่คือดูต่อเนื่อง ไปเลย สภาวะเขาจะปรากฏเฉพาะหน้าเอง ว่าพอนิ่ง เขาเป็นอย่างนี้ อันไหน ที่ชัดอยู่เฉพาะหน้า ให้ดูตรงนั้นไป ไม่ต้องไปรอให้อาการที่เหมือนเมื่อวาน เกิดถึงเรียกว่าเป็นสภาวะ
สภาวะปัจจุบันคืออะไร ตรงนี้เขาเรียกว่า “อยู่กับปัจจุบัน” รู้ปัจจุบัน ก่อน สภาพจิตในปัจจุบันเป็นอย่างไร รู้ตรงนั้นไป ถ้าเราพยายามที่จะไปหา โดยที่ไม่เห็นสภาพจิตในปัจจุบัน เราจะยกจิตยากนิดหนึ่ง ถ้าเรารู้ปัจจุบัน ปุ๊บ ดูว่าสภาพจิตปัจจุบันเป็นอย่างไร มันจะเปลี่ยนสภาพจิตได้ง่าย... เหมือนเราก้าวขึ้นบันได ถ้าจะกระโดดไปขั้นที่สองโดยเราไม่รู้ว่าเรายืนอยู่ บนพื้นหรืออยู่บนขั้นบันได ถ้าเรายืนอยู่บนขั้นบันไดขั้นที่หนึ่ง เรากระโดด ไปขั้นที่สองได้ แต่ถ้าเรายืนอยู่บนพื้น เราจะกระโดดไปหาขั้นที่สองโดยที่ ลืมขั้นที่หนึ่ง เดี๋ยวสะดุดนะ หัวคะมาได้! แต่ถ้าเราเห็นชัด เราก็จะกระโดด ไปขั้นที่สามเลยก็ได้ เราจะประเมินกาลังเราถูกว่าเราควรจะยืนอย่างไรจึงจะ กระโดดไปขั้นที่สามได้
สภาพจิตของเรา อย่างเช่น เรารู้ว่าตอนนี้มันว่าง ๆ สงบ พอเราจะยก จิตขึ้นสู่ความอ่อนโยน พอเรานิ่งนิดหนึ่ง เราก็จับที่ความรู้สึกปุ๊บ อ่อนโยนก็ อ่อนโยนเลย ไม่ต้องค่อย ๆ ว่างก่อน เห็นไหม นี่คือข้ามขั้นตอนได้ แต่ถ้า เราไม่รู้เลยว่าสภาพจิตตอนนี้เป็นอย่างไร... งัวเงีย มัว สลัว วุ่นวาย ? ไม่รู้! แต่เราก็พยายาม... เมื่อไหร่จะสงบ!? อยากมีความสุข น้อมเข้ามา ทั้ง ๆ ที่ใน
