Page 459 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 459
นั้นคือตัวสาคัญ คือจะเป็นตัวการกาหนดได้ปัจจุบัน
โยคี (๔) : เวลาปฏิบัติ มีอาการหายใจไม่ออกเหมือนใจจะขาด เลย ทาให้ต้องถอยออกมาค่ะ
พระอาจารย์ : ก็ถอยออกมาได้ ไม่เป็นไร ถ้ารู้สึกขณะนั้นแหมือน กับเราหายใจไม่ทันหรือจะขาดใจ ไม่ต้องทน! เราถอยออกมาก่อนแล้วก็มา รู้ใหม่ ถอยออกมาจากอารมณ์นั้นแล้วก็นิ่ง จริง ๆ การถอนจากอารมณ์นั้น ไม่ได้ถอนจากกรรมฐาน แค่เราถอยออกมาแล้วปล่อยจิตเราให้กว้างออก ทาจิตเราให้กว้างออกปุ๊บอาการนั้นนั้นก็จะคลาย จริง ๆ แล้วที่เราหายใจไม่ ออก บางครั้งพอมันมีอาการเคร่งตึง ปวดมาก ๆ แล้วเราก็กัดฟันสู้ ตรงที่ เรากัดฟันสู้นี่แหละเราจะกลั้นหายใจ แล้วก็จะอึดอัดขึ้นมา
จริง ๆ ถ้าเราสังเกตเราก็จะรู้ว่าเกิดจากอะไร ซึ่งการถอนหายใจ หายใจให้เต็มปอดนี่ไม่ผิด แล้วก็มารู้ใหม่ เหมือนที่เรานั่งมีเวทนามาก ๆ จน เราทนไม่ไหว เราก็สามารถขยับได้แต่ให้รู้ชัด พลิกตัวได้แต่ให้รู้ชัดว่าอาการ เคลื่อนไหวเป็นแบบนี้ แค่นั้นเอง! แล้วก็สังเกตต่อ... ถ้าทนไม่ไหวจริง ๆ นะ แต่ต้องทนก่อน! ถ้าไม่ทนก็น่าเสียดาย คือถ้าเราไม่สู้ก่อนจิตเราจะไม่ตื่นตัว มีสมาธิมากนั่งแล้วก็จะเบลอ ๆ เรื่อย ๆ แล้วก็หลับ!
โยคี (๔) : แต่ทีนี้พอมาเปรียบเทียบว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์จริงขึ้น ในชีวิต เช่น เกิดปวดท้องอย่างรุนแรง หนูยังเอามาปรับใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้ค่ะ
พระอาจารย์ : จริง ๆ แล้วไม่ต่างหรอก บางครั้งเรานั่งแบบนี้ ปวด เหมือนจะขาดใจ แต่ว่ามากแค่ไหนถึงรู้สึกเหมือนว่าจะขาดใจ ? ปวดที่สุดก็ เหมือนแทบจะขาดใจอยู่ดี มันมีอาการจุกหรือเป็นก้อนที่แหลม ๆ ? ปวดแบบ ถูกของมีคมหรือว่าถูกกดทับ ? แต่ที่สุดแล้วก็คือใจเราที่รู้สึกว่าทนได้หรือ ไม่ได้ ที่จริงถ้าเราถอยออกมาจากอาการ สมมติ ความปวดมันเป็นก้อนอยู่
435
