Page 482 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 482
458
อดีตเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ผ่านไปแล้ว เรากลับไปทาไม่ได้ แต่สิ่งที่เราทาได้ คือนามาเป็นครูของเรา เอามาสอนตัวเรา ว่าที่ผ่านมาเป็นอย่างไร
อดีตจะสอนเราได้อย่างไร ถ้าเราไม่นามาพิจารณาทบทวนดูว่าอะไร บ้าง ดีอย่างไรไม่ดีอย่างไร ? ทบทวนเป็นระยะ ๆ ทบทวนเป็นประจา ทาให้ เราไม่ลืมในสิ่งที่ควรทา สิ่งที่ควรละ ยิ่งเรามานั่งพิจารณาดูรูปนาม ดูกาย ดูจิตของเรา ดูความคิดความต้องการ ดูความปรารถนาของเรา ว่าสิ่งที่เรา ต้องการจริง ๆ คืออะไร ? ทางที่เราจะไปจริง ๆ คืออะไร ? ทางมี ๒ อย่าง การที่จะไปอนาคต อนาคตชาติคือปัจจุบันชาตินี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ เดือนหน้า ปีหน้าและปีต่อ ๆ ไป อนาคตอันยาวไกล หมายถึงภพหน้าชาติหน้าต่อ ๆ ไป เราจะไปอย่างไรต่อ ?
เพราะฉะนั้น เรามานั่งทบทวนหรือพิจารณาว่า ความปรารถนาที่เรา คิดที่เราอยากได้ อะไรคือแก่น ? อะไรคือสาระ ? อะไรไม่เป็นสาระสาหรับ ชีวิตของเรา ? เราควรจะดาเนินไปอย่างไร ? เรารู้เป้าหมายชัดเจนนี่จะเป็น สิ่งที่มีคุณค่าสาหรับเรา และเป้าหมายชัดเจนเมื่อไหร่ การกระทาของเราก็จะ มุ่งตรงไปสู่เป้าหมายนั้นได้ อย่างที่บอกเมื่อกี้ อยากมีปัญญา ปรารถนา มรรคผลนิพพาน ซึ่งเป็นเป้าหมายสูงสุด เป้าหมายสูงสุดคือมรรคผลนิพพาน คือการไม่เวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร ไม่ต้องมาทรมานกับภพภูมิ การ เกิดแก่เจ็บตาย ไม่ว่าเกิดภพภูมิไหนก็ยังต้องอยู่ในกฎของไตรลักษณ์ มีการ เปลี่ยนแปลง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เสมอ
เพราะฉะนั้น ปีที่ผ่านมาก็มีอะไรหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้นมากับชีวิต ของเรา ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลตามเวลา เปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัย สิ่งที่ อยู่ใกล้เราที่สุดก็คือรูปนามอันนี้แหละ จริง ๆ แล้วก็คือตัวเรา คาว่า “เป็น ตัวเราของเรา” นี่แหละ ร่างกายเราจิตใจเราเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัย สิ่งที่ เกิดขึ้นที่เข้ามาให้เราได้รับรู้ ได้เห็น ได้เป็น ได้ทา ล้วนเป็นเหตุปัจจัยที่มา เปลี่ยนชีวิตของเรา เปลี่ยนจิตใจของเรา เพิ่มปัญญาให้กับเรา มีความเข้าใจ
