Page 483 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 483
459
มีความแก่กล้าแข็งแกร่งแข็งแรงมากยิ่งขึ้น
เรายิ่งพิจารณา ยิ่งเห็นว่ากาลเวลาเปลี่ยนไปไม่ย้อนกลับ เปลี่ยนไป
ตลอดทุกเสี้ยววินาที ก็มีการเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ๆ แล้วเราก็ไปดึงกลับมา ไม่ได้ ร่างกายเราก็มีความเสื่อมไปตามกาลเวลาตามเหตุปัจจัยของเขา แต่ ละคนที่เห็นนี่ พอวันเวลาผ่านไป ร่างกายไม่เอื้ออานวย จะลุกทีก็ลาบาก เมื่อก่อนได้ยินแต่เขาพูด เวลาจะลุกทีเหมือนเฮลิคอปเตอร์ คนเราพออายุ มากขึ้น ก็ต้องเอามือค้าข้างหน้า กลัวหน้าจะคว่า เฮลิคอปเตอร์ขึ้นแบบนี้ ค่อย ๆ ขึ้น แล้วค่อย ๆ หัน แล้วก็ไปข้างหน้า... ดูหน้าตาก็ยังสดใสยังอ่อน วัยอยู่ ขยับทีถึงรู้ว่าไม่ธรรมดาแล้ว โอ้! สังขารไม่เที่ยงจริง ๆ หนอ
เมื่อเราเจอความไม่เที่ยง เขาบอกอะไรกับเรา ? ต้องรีบต้องเร่ง อยากไปไหนก็ไป อยากทาอะไรก็ทา การปฏิบัติธรรมเราก็ต้องอาศัย สังขาร ถ้าร่างกายไม่เอื้ออานวยก็เป็นเรื่องยาก แค่มานั่งแบบนี้ก็ลาบากแล้ว นั่งนานเราก็ลุกยาก ไม่ใช่อยากนั่งนานนะแต่นั่งนาน ๆ แล้วลุกยาก เพราะ ฉะนั้น เขาบอกว่าคนหนุ่มสมควรปฏิบัติธรรม เพราะถ้าอายุมาก ไม่แข็งแรง แล้วนี่น่าสงสาร ใจยังสู้แต่ร่างกายไม่ให้ ทาอะไรก็ลาบาก! จะขยับเดินจงกรม ก็ลาบาก นั่งสมาธิก็ลาบาก แม้แต่นอนสมาธิก็ยังลาบาก มีแต่ความลาบาก แต่ทุกขเวทนาทางกายก็เป็นโอกาสดีให้เราได้พิจารณาถึงสัจธรรม
สัจธรรม คือ ความจริงของรูปนาม ของกายของใจ ของชีวิตของเรา ร่างกายนี้เขากาลังแสดงสัจธรรม ประกาศธรรม ประกาศตัวเขาเองว่าฉัน เป็นอย่างนี้ ฉันเป็นอย่างนี้... สังเกตไหม ร่างกายเขาประกาศตน เขาไม่ได้ บอกว่าเธอเป็นอย่างนั้นเธอเป็นอย่างนี้ ร่างกายเป็นอย่างนั้นร่างกายเป็น อย่างนี้ เขาประกาศตัวเขาเอง แล้วเราก็ยังรู้สึกว่าเราเป็นอย่างนั้นเราเป็น อย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นเราเลย ตัวเรานี่แหละ ไม่รู้อยู่ ตรงไหน แต่เข้าไปสาคัญผิดคิดว่าร่างกายเป็นของเรา เดี๋ยวเราเป็นนั่นเรา เป็นนี่ เพราะอะไร ?
