Page 489 - ธรรมปฏิบัติ 2
P. 489
465
คือสิ่งที่ต้องทา ถ้าทาได้แบบนี้ อารมณ์อะไรเกิดขึ้นมา เราก็จะตัด ๆ ดับ ๆ คนเรามีกรรมเป็นของตน แต่ละคนก็มีกรรมเป็นของตัว ใครทาใครได้ ใคร ทาคนนั้นก็รับ เราแสดงความเห็นใจได้ แสดงความเข้าใจได้ แต่จะรับแทน ได้ไหม ? ทุกข์ด้วยได้แต่รับแทนไม่ได้ เราทุกข์แล้วกรรมของเขาจะน้อย ลงไหม ? ไม่น้อยลงเลย เป็นเรื่องเฉพาะตัวจริง ๆ ถ้าเราไม่ทุกข์แล้วกรรม เขาจะน้อยลงไหม ? ก็ยังต้องรับต่อ เว้นแต่ตัวเขาเองนั่นแหละจะแก้ตัวเอง อย่างไร กรรมใครใครทาคนนั้นก็รับ
เรายังต้องระวังกรรมของเรา วจีกรรม มโนกรรม กายกรรมของเรา ไม่ให้เป็นกรรมที่เป็นฝ่ายอกุศล ทาแต่กรรมดี คิดดีทาดี คิดดีทาดี ที่ประกอบ ด้วยปัญญา ถูกเวลา ถูกคน ถูกสถานที่ ก็มีคุณทั้งนั้น การทาดี ถูกที่ถูก เวลา ประกอบด้วยปัญญา จะมีคุณมหาศาล อย่างเวลาที่เราปฏิบัติ เราต้อง ใช้ทุก ๆ เวลาให้เป็นประโยชน์ ทุก ๆ ขณะจิตให้มีสติรู้อยู่ถึงการกระทา คาพูด ความคิดของเรา อย่างเมื่อกี้ที่บอกว่าเรื่องบัญญัติเรื่องราวต่าง ๆ รู้จักคิด รู้จักสิ่งที่ต้องทา กับอารมณ์ปรมัตถ์ ก็คือลักษณะของสภาวะที่เกิด ขึ้น...
ลักษณะของสภาวะตรงนี้อาศัยอะไร ? ก็อาศัยอาการของรูปนาม นั่นแหละ หนีสภาพของรูปนามไปไม่ได้ อารมณ์ภายในอย่างหนึ่ง เขาเรียก ว่า “รูปนามภายใน” คือข้างในตัวเรา แล้วก็อาศัย “อารมณ์ภายนอก” เสียง ที่เข้ามากระทบ ความเย็นเข้ามากระทบกาย ความร้อนที่เกิดขึ้น ภาพที่เรา เห็น... พิจารณารู้ถึงการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปของเขา เกิดแล้วดับอย่างไร ? เกิดอย่างไร ? ดับอย่างไร ? ทุกครั้งที่เห็นอาการเกิดดับของเขา ทาให้สภาพ จิตใจเราเป็นอย่างไร ?
แล้วอารมณ์ปรมัตถ์ที่เกิดขึ้นอย่างหนึ่ง คือลักษณะอาการ พระไตรลักษณ์ของเขาเอง เกิดดับเป็นสาคัญ อย่างลมหายใจเกิดดับใน ลักษณะแบบนี้ ๆ แตกกระจายบ้าง สะดุดบ้าง เป็นคลื่นบ้าง หรือวาบหาย
