Page 329 - osoole-kafi-j2

‫را ﺳﻮي آﺳـﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﺨﺪا ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﻋﺎﻣﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺸﺎم ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﺎ از ﻧﺰد او ﮔﻤﺮاه و ﺣﯿﺮان ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ ‪،‬‬
‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﺠﺎ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﮑﻪ رو آورﯾﻢ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻮدم و اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ اﺣﻮل ‪ ،‬ﮔﺮﯾﺎن و ﺳـﺮﮔﺮدان در ﯾﮑﯽ از ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﻧﻤﯿـﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﮑﻪ رو آورﯾﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ‪ .‬ﺑﺴﻮي ﻣﺮﺟﺌﻪ روﯾﻢ ؟ ﺑﺴﻮي ﻗـﺪرﯾﻪ ؟ ﺑﺴﻮي زﯾـﺪﯾﻪ ؟ ﺑﺴﻮي ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ‪،‬‬
‫ﺑﺴﻮي ﺧﻮارج ‪ ،‬در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﭘﯿﺮﻣﺮدي را ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸـﻨﺎﺧﺘﯿﻢ دﯾﺪﯾﻢ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺑﺴﻮي ﻣﻦ ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ﮐﻪ او‬
‫از ﺟﺎﺳﻮﺳـﻬﺎي اﺑﻮﺟﻌﻔﺮ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬زﯾﺮا او در ﻣـﺪﯾﻨﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳـﻬﺎﺋﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﻨـﺪ ﺷـﯿﻌﯿﺎن اﻣﺎم ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎدق ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴـﻼم‬
‫ﺑﺎﻣﺎﻣﺖ ﭼﻪ ﮐﺴـﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯿﮑﻨﻨـﺪ ﺗﺎ ﮔﺮدن او را ﺑﺰﻧﻨـﺪ‪ ،‬ﻟـﺬا ﻣﻦ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد از آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺣﻮل ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬از ﻣﻦ دور‬
‫ﺑـﺎﯾﺴﺖ ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﻮدم و ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﺮس دارم و اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﺮا ﻣﯿﺨﻮاﻫـﺪ ﻧﻪ ﺗﻮ را‪ ،‬از ﻣﻦ دور ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﻼﮐﺖ ﻧﯿﻔﺘﯽ و ﺑﺪﺳـﺖ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺰﯾﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻤﮏ ﻧﮑﻨﯽ ‪ ،‬ﭘﺲ اﻧـﺪﮐﯽ از ﻣﻦ دور ﺷـﺪ و ﻣﻦ ﺑـﺪﻧﺒﺎل ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻌﺘﻘـﺪ ﺑﻮدم ﮐﻪ از او ﻧﺘﻮاﻧﻢ‬
‫ﺧﻼص ﺷﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺗﻦ ﺑﻤﺮگ داده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺪر ﺧﺎﻧﻪ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ )ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ( ﺑﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬

‫ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﺎه ﺧﺎدﻣﯽ دم در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﯾﺖ رﺣﻤﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ وارد ﺷﺪم ‪ ،‬اﺑﻮاﻟﺤﺴﯿﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم را دﯾﺪم ‪ ،‬ﺑﯽ آﻧﮑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭼﯿﺰي‬