Page 357 - osoole-kafi-j2

‫آوردﯾﻢ ‪.‬‬

‫راوي ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬آن ﺧﺎﻧﻪ داراﻟﺴﺮﻗﻪ )ﺧﺎﻧﻪ دزدي ( ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪﯾﺠﻪ ﮔﻔﺖ ‪ :‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ﻣﻬﺪي ﻣﺎ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮد ﻣﻘﺼﻮدش از‬
‫ﻣﻬـﺪي ﻣﺤﻤـﺪ ﺑﻦ ﻋﺒـﺪاﷲ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ )ﻧﻮه اﻣﺎم ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴـﻼم ( ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ او ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد زﯾﺮا ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ‬
‫ادﻋﺎء ﻣﻬـﺪوﯾﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻮﺳـﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺳـﺮﻗﺖ اﺳﺖ ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﺤﻤـﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ در آﻧﺠﺎ ﻏﺼـﺐ‬

‫ﺧﻼﻓﺖ و ادﻋﺎء ﻣﻬﺪوﯾﺖ ﮐﺮد( ﻣﻮﺳﯽ اﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﺧﺒﺮي ﺷﮕﻔﺖ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﭘﺪرم رﺣﻤﻪ اﻟﻠّﻪ ﺷـﺮوع ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟ ّﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ )ﻧﻮه اﻣﺎم ﺣﺴﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ( ﺑﯿﻌﺖ ﮔﯿﺮد و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﮐﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ )اﻣﺎم ﺷـﺸﻢ ( ﻋﻠﯿﻬﻤﺎ اﻟﺴـﻼم را ﻧﻪ ﺑﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺖ ﻧﺸﻮد‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮاه و )از ﮐﺜﺮت ﺿـﻌﻒ و ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﯽ ( ﺑﻤﻦ ﺗﮑﯿﻪ داﺷﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه او رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻣﺎم ﺻﺎدق ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم رﺳﯿﺪﯾﻢ و در‬
‫ﺧـﺎرج ﻣﻨﺰل ﺑـﺎو ﺑﺮﺧﻮردﯾﻢ ﮐﻪ آﻫﻨﮓ ﻣﺴـﺠﺪ داﺷﺖ ‪ ،‬ﭘـﺪرم او را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ او ﺑﺴـﺨﻦ ﭘﺮداﺧﺖ ‪ ،‬اﻣﺎم ﺻﺎدق ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴـﻼم‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻣﯿـﺎن راه ﺟـﺎي اﯾﻦ ﺳـﺨﻦ ﻧﯿﺴﺖ ‪ ،‬ﯾﮑـﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗـﺎت ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ اﻧﺸﺎءاﻟﻠّﻪ ‪ ،‬ﭘـﺪرم ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ )زﯾﺮا ﮔﻤﺎن ﮐﺮد‪ ،‬آن‬
‫ﺣﻀـﺮت ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﯿﺴﺖ ( ﭘـﺪرم ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻓﺮدا ﯾﺎ روز ﺑﻌـﺪ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺰد آﻧﺤﻀـﺮت رﻓﺘﯿﻢ ‪ ،‬ﭘﺪرم ﺷـﺮوع ﺑﺴـﺨﻦ ﮐﺮد‪ ،‬و از‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ :‬ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﻢ از ﺷﻤﺎ زﯾﺎدﺗﺮ‬