Page 26 - Münip E-Book

ÖYKÜ

Özledik

MİRAY ERDEM *

nnemler hep çocukluklarını anlatırlardı. Sabahın Vazgeçmek yerine düşerken en az hasarla kurtulabile-
Aköründe oynamaya çıkıp akşam ezanında eve gir- ceğim pozisyonlara girerdim. Kısa sürede bu işte usta-
diklerini söylerlerdi. “Oyuncak nerede?” derdi annem. laştığımı söyleyebilirim. Önceden parmağıma kadar her
“Kırk yılda bir amcam Almanya’dan oyuncak bebek ge- yerim sıyrılırken artık sadece dizlerim yara oluyordu.
tirecek de…” Ağaç dallarını, evcilik oynarken makarna Açıkçası bu beni mutlu ediyordu. Çünkü sıyrıklar, yara-
olarak kullandıklarını söylerdi. Ağaç yapraklarından sar- lardan daha çok can yakıyordu.
ma, çamurdan hamur…
Öyle böyle gün biter, o anı beklerdik kardeşimle. Ve o
“Biz öyle mutluyduk.” diye bitirirdi cümlesini yüzünde- beklenen an çok geçmeden gelirdi. Koyun çanları… Se-
ki gülümseme ile. Her anısını anlattığında yüzü gülerdi vinç içinde evin yan tarafındaki yola çıkar ve arkaya ba-
annemin. Şimdiki yaşam koşulları daha iyi olsa da hep o kardık. Omzuna uzun, hafif kalın bir sopa koymuş ve iki
zamanda yaşamak isterdim. Annem bunları her anlattı- kolunu da sopanın üstünden atan, yavaş adımlarla gelen
ğında evciliğe tutuşurdum. Yapraklardan dolma, dallar- dedem. Evet, dedeni bir cümleyle tanıt deseler bu cümle
dan makarna, kumdan tuz, topraktan köfte… Oyunlar- olurdu herhalde. Koşarak dedeme sarılırdık. Ardından
da kullandığım eski bir havanım vardı. Onda yaprakları büyük kavga vazgeçilmezimizdi. Dedemin sopasını al-
döver, içine su karıştırıp bol naneli çorba yapardım. Ya mak ve onun gibi yapmak. Tabi büyük olan ben oldu-
da gülleri ezer, gül suyu. Maydanoza benzeyen baldıran ğum için kaybederdim hep. Kardeşime hâlâ kızgınım bu
otu da soframdan eksik kalmazdı. Büyük düz taşlar bu- konuda. Ne var yani ilk ben yapsam?
lur, onları da tabak niyetine kullanırdım.
Dedem KOAH hastasıydı. Bir süre sonra nefesi çok tı-
Evcilik oyunum bittiğinde de bisiklet sürerdim. Her kandığı için çobanlığı bırakmak zorunda kaldı. Annean-
bindiğimde düşsem de asla binmekten vazgeçmezdim. nem de alzheimer olduğu için yanımıza taşındılar. Her

* Çatalca Anadolu Lisesi 12. Sınıf Öğrencisi.

24 2021/1