Page 31 - ภาษาไทย ม.ปลาย31001
P. 31
ห น า | 31
4. ใหผูเรียนเรียงกันออกมาเลาเหตุการณใดก็ไดหนาหองและใหผูฟงวิจารณในหัวขอเนื้อหา
วิธีการถายทอด และบุคลิกภาพของผูพูดวาเขาหลักเกณฑในการเปนนักพูดที่ดีหรือไม
การสนทนา
การสนทนา หมายถึง การพูดระหวางบุคคลตั้งแต 2 คน ขึ้นไป ผลัดกันพูดและผลัดกันฟง การ
สนทนามีหลายลักษณะ อาจจะเปนลักษณะที่ไมเปนแบบแผนคุยตามสบายไมจํากัดเรื่องที่สนทนา เชน
การสนทนาในครอบครัว การสนทนากันในเพื่อนผูเรียนที่รูจักสนิทสนมกัน เปนตน แตในการสนทนา
บางครั้งเปนการสนทนาที่มีแบบแผน ซึ่งตองมีการตระเตรียมลวงหนา สวนใหญจะเปนการสนทนาเชิง
วิชาการ แตในที่นี้จะพูดถึงการสนทนาที่ไมเปนแบบแผน คือการสนทนากับบุคคลที่รูจักคุนเคย และ
บุคคลแรกรูจัก การสื่อสารลักษณะนี้มีความสําคัญและเราไดใชเปนประจํายิ่งในครอบครัวในที่ทํางาน
ในสถานศึกษาหรือในกลุมของผูเรียน ถามีการสนทนากันดวยดี ก็จะนําความสัมพันธฉันพี่นอง ฉันมิตร
มาให กระทําสิ่งใดก็ราบรื่น เกิดความสามัคคีและนําความสุขมาใหแตในทางตรงขามถาการสนทนาไม
เปนไปดวยดี ก็ยอมกอใหเกิดการแตกราว ขาดสามัคคี มีแตความสับสนวุนวาย การสนทนาระหวาง
บุคคลที่รูจักคุนเคยมีสิ่งสําคัญที่ตองนึกถึงอยู 2 เรื่อง คือ เรื่องที่สนทนาและคุณสมบัติของผูรวมสนทนา
ก. เรื่องที่สนทนา
เรื่องที่นํามาสนทนา จะทําใหการสนทนาดําเนินไปดวยดีมีผลดีตอทั้งสองฝายนั้น ควรมี
ลักษณะดังนี้
1. ควรเปนเรื่องที่ทั้งสองฝายมีความรูและความสนใจรวมกันหรือตรงกัน
2. ควรเปนขาวหรือเหตุการณที่เกิดขึ้นในชวงเวลานั้น ๆ เชนเปนขาวในหนังสือรายวัน
ภาวะเศรษฐกิจ ปญหาการครองชีพ เหตุการณทางการเมืองในขณะนั้น เปนตน
3. ควรเปนเรื่องที่เหมาะกับโอกาส กาลเทศะ และเหตุการณ เชน ถาเปนการสนทนางาน
มงคลก็ควรพูดแตสิ่งที่เปนมงคลเปนสิ่งดีงาม ไมพูดในสิ่งที่ไมเปนมงคล หรือเรื่องรายในขณะเดียวกันถ
าเปนงานที่เศราโศกกลับไปพูดเรื่องสนุกสนานก็ไมสมควร
4. ควรเปนเรื่องที่ไมสรางความวิตกกังวล ความเครียดใหกับคูสนทนา ควรเปนเรื่องที่ทําให
เกิดความพอใจความสบายใจหรือความสนุกสนาน
เรื่องที่ควรงดเวนที่จะนํามาสนทนาไดแก
1. เรื่องสวนตัวของตนเองและเรื่องที่คูสนทนาไมมีสวนเกี่ยวของดวย
2. เรื่องที่เปนการนินทาผูอื่น เรื่องที่ไมเปนสาระแกนสาร
3. คุยโวโออวดความสามารถของตนเอง