Page 132 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 132
ี
ี
จริง ๆ แล้วอันน้แหละเป็นแก่นสาร เป็นหลักเป้าหมายท่เราต้องการ
ั
่
ื
ี
้
ิ
ิ
และเมอนำไปประกอบวถีดำเนินชวิตทังการปฏบติธรรมของเราต่อไป
้
ู
ี
จึงเหมาะสมถูกต้อง ในตอนแรกทเราร้สึกผิดหวังว่าเราจะไม่ได
่
ี
ไปภาวนาปฏิบัติละหนอ ก็ปรากฏให้เห็นแล้วว่า การท่เราอยู่รับใช้
ึ
ิ
ู
หลวงป�กลับดีย่งข้นไปอีก เพราะเราจะได้รู้อัธยาศัย การจะอยู่ อยู่
ั
อย่างไร การจะพูด พูดอย่างไร ปฏิปทาอย่างไร ระยะน้นของวัน
ทาอะไร เดินจงกรม ภาวนาอย่างไร และเราจะได้รู้ การพูดจา ปฏิปทา
�
ลักษณะการบริหารเวล�่าเวลา การก�าหนดจิตก�าหนดใจ ต่าง ๆ เหล่าน
ี
้
ปฏิบัติธรรมมีความเป็นไปหรือขัดข้องอย่างไร เราสามารถกราบเรียน
ี
ถามท่าน โดยสรุปแล้ว เราได้อยู่กับหลวงปู่เป็นการดีกว่าท่เราแยก
ี
ตัวออกไปเท่ยวภาวนาตามป่าตามเขามากมายนัก และก็ด้วยความรู้
ความคุ้นเคยต่าง ๆ เม่ออยู่กับหลวงปู่น่แหละ ต่อมาเราก็ได้มาอาศัย
ี
ื
ู่
ความรู้ประสบการณ์ ความคิดเห็นเหล่าน้นเอง มาประกอบการเป็นอย
ั
ี
ิ
ิ
ี
ั
ในชวตสมณะของเราได้เป็นอย่างด และมีความมนคงในจตในใจว่า
่
การประพฤติปฏิบัติ การวางตนวางตัวของเราไม่ตกต่า กาลังใจของเรา
�
�
็
ั
้
กก้าวหน้าสมาเสมอมา จนกระทงบดนทเราสามารถจะเอาตวรอด
ั
ี
่
�
่
่
ั
ี
ี
ี
ได้ดีพอสมควร น่เพราะบุญกุศลจากการท่ได้อยู่ใกล้ชิดหลวงปู่เทสก์
ในสมัยต้น ๆ นั้นเอง....
ู
้
ั
ู
ั
ในช่วงนนเราได้อปัฏฐากหลวงป� อย่ใกล้ท่าน เราคอยสงเกต
ุ
ว่าท่านจะต่นเวลาไหน ท่านเดินจงกรม ภาวนาเวลาไหน ท่านสรงน�้า
ื
ปฏิบัติภารกิจอะไรต่าง ๆ เวลาไหน ท่านเจ็บไข้ได้ป�วย ต้องแจ้งบอก
แพทย์บอกหมอ ต้องดูแลถวายหยูกยา คอยสังเกตอาการขององค์
หลวงป� แจ้งให้หมอทราบ เหล่าน้เป็นต้น การสังเกตเหล่าน้กลายเป็น
ี
ู
ี
ื
ความรู้สึกของเรา กลายเป็นเร่องฝัังจิตฝัังใจ และเราก็มีนิสัยเหมือน ๆ
ึ
ื
ั
อย่างน้นโดยมิรู้ตัว ซ่งถือว่าเป็นเร่องดี สรุปแล้วก็คือ เราได้อยู่ประจ�า
l
118 พระพิชิต ชิตมาโร
