Page 177 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 177
้
้
ิ
็
ั
่
ื
่
้
้
่
ิ
หมด เรากยงไมไดนำเตมใสำกระตก ตนเชาขึ้ึนมาเราเอาบ้าตร
้
ั
่
้
่
ิ
่
ั
เอาบ้รขึ้ารไปรวมตงทศาลาโรงฉน ในใจำเรานกอยวา ไมรจำะไปเอา
ึ
ี
่
ู
ู
ี
ั
ั
ี
ั
ี
น�้ากินท่ไหน ขึ้ณะน้นเราน่งอยู่ท่อาสำนะตรงท่น่งฉัน รอเวลาก่อนจำะ
ั
ั
็
์
ออกบ้ิณฑบ้าต เช้าวันนนกมีเรา, ท่านอาจำารยจำรสำ, ครบ้าจำ่อย, เณร
ู
้
่
์
้
่
ื
่
ั
่
ั
่
ู
่
ี
เรานึกอยรำ ๆ นำดมจำะเอาทไหนหนอ ทานอาจำารยจำรสำ ทานหน
ั
ขึ้วบ้มาทันที บ้อกว่า “..น�้าฉันบ้่ยากดอก.. เอาในก๊อกน่นเลย.. ก๊อก
ั
ั
น่นเปิดน�้ากินได้..” เราสำะดุ้งในใจำ ท่ท่านตอบ้เราท้งท่เรายังไม่ได้เอ่ย
ั
ี
ี
�
ถาม แต่ก็ยังคิดอีกว่า “..เอ..? น้าในก๊อกก็ไม่มีกรองเกริงอะไรเลย..?..”
ท่านอาจำารย์จำรสำหันขึ้วบ้มาอีกที ว่า “..ไม่ต้องกรองดอก.. ผู้มกรอง
ั
ั
�
ั
มาต้งแต่ต้นทาง ตรงทน้าจำะเขึ้้ามาท่อนู้นแล้ว..” ท่านว่ายังง้น เราก
ั
ี
่
็
่
่
ชะงักตะลึงอยู่ว่า “..โอ้..ท่านรู้..” ความรู้ความเห็นจำิตคนทกาลังคิดน
�
ี
ี
ท่านไวจำริง ๆ ท่านอาจำารย์จำรสำองค์น้ ต้งแต่น้นมาเราคิดเราสำงสำัย
ั
ั
ี
ั
เร่องอะไรโดยเฉพาะในเวลาน่งฉัน หากเราสำงสำัยคิดจำะถามท่าน ท่าน
ื
ั
ั
ตอบ้มาทันทีเลย ไม่ต้องถาม ท่านอาจำารย์จำรสำ ท่านมีคุณธิ์รรมพิเศษ
อย่างนี้ ไวมากทีเดียว....
มอีกครังหนง เมอเราไปท่วัดน้ำตกพัฒนาอีกเป็นครังท่สำอง พอ
่
ึ
ื
่
้
ี
ี
ี
้
ู
่
้
ไปถึงเขึ้าจำัดทให้อยใกล ๆ ลำห้วย ตอนนนมันมืดค่ำแล้ว เราก็เขึ้้า
ี
่
ั
้
ี
ิ
ี
ท่พักซึ่งเป็นกุฏิท่ยังสำร้างไม่เสำรจำดนักหรอก และแคบ้ กลดเราก็กว้าง
่
ึ
ี
็
กลดเราทำใหญ่เพราะตัวเราสำูง ตัวยาว เราทำกลดเสำ้นผู้่าศูนย์กลาง
ี
่
ิ
ประมาณเมตรหกสำบ้เซึ่นฯ โน่นแหละ เราทำกลดขึ้องเราเอง ซึ่กลด
ิ
ยาวแปดสำิบ้เซึ่นฯ ตัวเราสำูงเมตรเจำ็ดสำบ้เซึ่นฯ ยามล้มตัวลงนอน
ต้องดันมุ้งออกไปหน่อยจำึงจำะสำุดหัวสำุดเท้าพอดี ท่กฏิิน้นเราเอากลด
ุ
ั
ี
ขึ้องเราไปกาง ก็กางแทบ้จำะไม่ได้ ต้องมบ้างสำ่วนขึ้องหลังคากลด
ี
ื
่
ุ
้
ั
กระทงออกมานอกกุฏิิ เราไปถึงก็มืดค่ำแล้ว ทงเดินมาเหนอย พอ
้
ั
็
ไปนอนก่อนจำะหลบ้เราไดยินเสำียง ก๋อย ก๋อย ก๋อย ๆ ๆ.. แล้วก
้
l
ความเปนมาของเรา 163
็
