Page 436 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 436
ู
การอย่การกินของผู้คน
ี
ิ
อนเดยเขาก็ไม่ได้กินอาหาร
ี
อะไรท่มันดีเลิศ ท่านอาจารย์
์
ี
มคคเทศก เล่าให้ฟังว่า ท่อินเดีย
ั
ุ
ื
ั
คนธรรมดาท่วไป ม้อเช้าจะได้
กินอาหาร คือ “ไจ” (ไจ คือ นม)
ั
รานอาหารข้างทาง นมแพะ ส่วนนมวัวน้นหายาก
้
ส่วนมากเขาจะเล้ยงควายไว้ส�าหรับรีดนม ไจก็คือเอานมสดท่รีดมา (จาก
ี
ี
ควาย วัว แกะ แพะ) มาต้มกับใบชา ตอนเช้าคนท่วไปได้กินไจน
ั
ี
่
จอกหนึ่งเท่านั้น พอสาย ๆ มาหน่อยจึงจะได้อาหารหนักขึ้น กินจาปาตี
ี
ื
ึ
ซ่งก็คือแป้งสาลท�าเป็นแผ่น ๆ เหมือนโรตีบ้านเรา ไม่มีเคร่องหรืออะไร
ใส่ให้มีรสชาติอร่อยอะไรเลย มันเป็นแป้งจี่เฉย ๆ เอามาบีบ ๆ ยี ๆ แล้ว
ิ
ี
ึ
เอามาฉีกเป็นช้น ๆ จ้มกับแกงกระหร่ซ่งใส่แยกมาคนละถ้วยกับ
ิ
ั
จาปาตี จาปาตีสองถึงสามแผ่น เป็นอาหารหลักยามเช้าของคนท่วไป
จะมากินหมูเห็ดเป็ดไก่ฟุ่มเฟือยเหมือนบ้านเราน่ะไม่มีหรอก เขาก็ฉีก
จาปาตีแล้วไปจ้มแกงกะหร่แล้วใส่ปากเค้ยวกิน เราไปดูแขกกิน เขา
ิ
ี
ี
ี
กินจนหมดเกล้ยงจริง ๆ ช้นสุดท้ายเอาแป้งจาปาตีไปเช็ดแล้วเช็ดอีก
ิ
จนถ้วยมันสะอาดหมดจด จึงเลิกนั่นแหละอาหารการกินของเขา
ในระหว่างท่อยู่เมืองพาราณสีเรายังป่วยอิด ๆ ออด ๆ อยู่ ก
ี
็
ึ
้
พยายามไปนงภาวนาไป สถานทของพระพทธองค์ ถ้านกขนมาได้ว่า
ี
่
ึ
ุ
ั
่
เราจะไปสถานท่ของพระพุทธองค์ ความรู้สึกท่ภายในจะเกิดก�าลังจิต
ี
ี
ั
กาลังใจมีเร่ยวแรงยังไงไม่ทราบนะ ความน้อมใจของเราก็เกิดม่นคง
ี
�
ื
การภาวนาก็รู้สึกว่าเป็นไปได้ดี จิตสงบเยือกเย็น จิตน้อมไปเพ่อความ
ิ
ึ
อ่มเอิบซาบซ้ง เราจึงได้ไปปฏิบัติธรรมในพุทธสถานทุกแห่งเสมอ
นอกเสียจากว่าวันไหนเราป่วยมาก ๆ (เป็นอาการของมาลาเรียกาเริบ
�
l
422 พระพิชิต ชิตมาโร
