Page 47 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 47
บวชั และอยจำพี่รรษาท่วัดป่าประชัานิยมหน่งพี่รรษา พี่อใกล้จะ
่
ู
ี
่
ออกพี่รรษา เราที่มีความซึ่าบซึ่่้งดื่มด่ามาก ที่ถูกต้องตามระเบียบ ก็คือ
�
ต้องส่กหาลาเพี่ศกลับไปท�างานราชัการต่อไป แต่เราก็อยากจะบวชั
่
ื
่
อยู่ต่อ ถ้าจะไม่สก จะบวชัต่อไป ก็ต้องลาออกจากราชัการ ซึ่่งเร่องน
ี
้
�
เราไม่นกลาบากใจเพี่ราะคิดไว้แล้ว ว่าเราพี่ร้อมจะลาออก และมาอยู่
่
�
ี
ี
เป็นพี่ระ จะมีทลาบากใจเหลืออยู่ก็คือ ขณะน้นเรายังมีน้องท่ต้องดูแล
ั
่
ู
ส่งเสียเรียนหนังสืออยู่ในกรุงเทพี่ฯ อีก ๒ คน ซึ่่งดเหมือนว่าจะเหลือ
่
่
่
่
อีก ๒ ปี จงจบการศกษา เราเลยลองบอกกับโยมพี่่อว่า “ถ้าไม่สกได้
เราก็ไม่อยากจะสกหรอก อยากจะบวชัต่อ โยมพี่่อจะเห็นว่ายังไง”
่
ฝ่ายโยมพี่่อน้นรู้จักอยู่ ว่าน้องยังเรียนไม่จบ สองคนสุดท้ายยังอยู่ท
ั
ี
่
ิ
กรุงเทพี่ฯ พี่่อก็นงเงียบ ไม่พีู่ดไม่จาอะไร (ถ้าหากพี่่อจะไม่เห็นด้วย
่
ิ
่
จะปฏิเสธ คืออยากให้เราสกมา พี่่อก็คงจะกลัวเป็นบาป) พี่่อนงเงียบ
่
ุ
อ้งไปเลย เราสังเกตเห็นความไม่สบายใจในท่าทีของบพี่การีของเรา
่
ี
เราเกิดความนกสงสาร และเกิดความรู้สกว่าตนเองน้ได้ล่วงเกิน
่
่
่
ท่านอย่างมากมายเสียแล้ว เราจงบอกว่า “ถ้าโยมพี่่อเห็นว่า ยังอยาก
จะให้อาตมาไปดูแลน้องนุ่งท่กรุงเทพี่ฯ อีกสักหน่อยเสียก่อน กพี่อ
ี
็
จะได้อยู่ ถ้าโยมพี่่อยังเห็นว่าอยากจะให้ไปดูแลน้อง อาตมาก็จะสก
่
ไปเสียก่อน ไปดูแลน้องนุ่งซึ่ะก่อนสักพี่ัก” โยมพี่่อถอนหายใจเฮือก
ี
็
้
็
ู
ั
่
็
กล่าวว่า “เออ! อย่างนกค่อยยงชัว กดอย่” ว่างน เรากน่กคลายใจ
ี
้
ั
ั
ผ่อนคลายความรู้สกว่าตนบาปลง นกว่า เออ เราตัดสินใจอย่างน้ก
่
่
ี
็
ี
ถูกต้องตามท่โยมพี่่อเป็นกังวลแล้ว และเราก็ลาสิกขาบท ลาจากเพี่ศ
บรรพี่ชัิตออกมา กลับไปท�างานท่กองชั่าง กรมส่งเสริมสหกรณ์ต่อ
ี
่
ู
อยมาอีกปีสองปี น้องของเราก็เรียนหนังสือจบ เป็นอันว่าพี่้น
จากความจำเป็นทเราต้องดูแล เราเห็นว่าตนพี่้นจากภาระผูกพี่ัน
่
ี
ี
่
ี
ท่ต้องกังวลแล้ว ทงความมงมนอยากจะบวชัของเราก็สุกงอมเต็มท
ุ
่
ั
่
ั
้
l
ความเปนมาของเรา 33
็
