Page 49 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 49
่
่
ู
ร้สกติดพี่ันกับสาว (คงจะงามอยูแหละในสายตาเรา) ก็ได้พีู่ดคุย
ตกลงกันพี่อสมควร จนคิดว่าจะแต่งงานกัน จะลงร่องปล่องชัิ้นแต่งงาน
่
ั
ู
่
้
แต่ความคิดว่าเราจะบวชันนก็ยังมีอยในใจ เราจงได้ไปพีู่ดกับเขา
ว่า “น เราต้องตกลงกันก่อน ว่าแต่งงานกันไปแล้วน่ะ จะให้เราไป
ี
่
้
่
บวชัไหม” เขาก็บอกว่าเขาจะให้บวชัอย ยามนันความอยากจะบวชั
ู
์
็
็
ี
ิ
ของเรามันกมีมาก ส่วนความท่จิตปฏพี่ัทธมันกมี แต่ความอยากจะ
ี
่
บวชัน้มันมีมากกว่า เราไม่แน่ใจว่าเขาจะให้เราบวชัร และเราก็มาคิด
้
ู
ใคร่ครวญดอีกทีหลังว่า เอ! ผหญิงเขาแต่งงานกับผ้ชัาย เขาก็หวัง
ู
ู
่
พี่่งพี่าอาศัย หวังพี่่งว่าชัีวิตของเขาจะได้ไม่ว้าเหว่ แทนพี่่อแทนแม่
่
ี
จะได้อยู่เป็นเพี่ื่อนกัน เป็นพี่่อเป็นแม่ เป็นพี่ี่คอยดูแลกัน ใครท่ไหน
เขาจะอนุญาตให้สามีไปบวชั มันหาได้ยากย่ง ถ่งในสมัยพีุ่ทธกาล
ิ
ุ
ี
่
ก็มไม่ก่คนหรอก ทอนญาตให้สามีไปบวชั เรานกไปนกมาก็นกเห็น
ี
่
ี
่
่
ั
ี
ว่า เอ...มันคงจะมีแต่ผีบ้า ท่อนุญาตให้ผัวไปบวชั ผีบ้าเท่าน้นแหละ!
ี
ั
แต่เธอ เธอผู้น้นก็ยังยืนยันจะให้เราบวชั น่เราก็ไม่ทราบ จะเป็น
เพี่ราะว่าเธอเองก็ลุ่มหลงไปตามประสาของกิเลสในโลกน้ หรือยังไง
ี
ิ
ั
ั
็
็
่
ี
ี
กไม่ทราบ แต่เรากนกในใจว่า มแต่ผบ้าเท่าน้นแหละสให้ผวไปบวชั!!
ื
เราจงไม่เชั่อ จากน้นเราก็คิดและค่อยผละแยกทางออกมา มาทีหลัง
่
ั
ก็สามารถจะบอกเลิกได้ ซึ่่งเราเข้าใจอยู่ว่าเกิดความบอบชั�้า เจ็บปวด
่
่
เสียอกเสียใจ ซึ่่งเราเองยังมิได้ไปล่วงเกินอะไรใครหรอก แยกออก
มาได้มันก็ดีอยู่ เรามาคิดทีหลังว่าถ้าเผ่อได้แต่งงาน มีลูกมีเต้าเป็น
ื
ครอบเป็นครัวกันไปแล้ว เกิดเรามุทะลุแยกหนีไปบวชั คงจะสร้าง
่
ี
ความเดือดร้อน จะได้เป็นบาปเป็นกรรมอย่างมากเลยทีเดียว การท
่
ิ
ั
ี
ี
เราได้ยกเลิกโครงการน้ต้งแต่ต้น มันจงน่าจะเป็นส่งท่สมควร น่าจะ
ดีกว่าบ้างอยู่หรอก
l
ความเปนมาของเรา 35
็
