Page 50 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 50
ี
ในท่สุดเราก็ลาบวชั ในระหว่างปี พี่.ศ. ๒๕๑๙ เราตัดสินใจ
ี
่
แจ้งหัวหน้างาน ซึ่่งเป็นรุ่นพี่่วิศวกรจากจุฬาฯ เหมือนกัน บอกว่าจะ
ลาออก แล้วจะบวชั เขาถามกันใหญ่ว่าเรามีปัญหาอะไรร ทะเลาะ
่
ื
เบาะแว้ง หรือขัดข้องเร่องอันใด เราบอกว่าเราไม่มีเหตุอ่น มีแต่จะ
ื
บวชั ท่านก็บอกว่าในน้มันไม่มีนายชั่าง ไม่มีวิศวกร ท่เรามาอยู่น
่
ี
ี
ี
�
�
ก็เป็นความสาคัญมาก ถ้าไปเสียแล้วทางสานักงานจะทายังไง เอา
�
ื
ื
ั
ี
อย่างน้เถิด ถ้าเรามีความต้งใจ สนใจฝักใฝ่ในเร่องอรรถเร่องธรรม
่
แล้วละก็ หัวหน้าเขาจะให้โอกาสเรา ให้ไปศกษาปฏิบัติธรรมในชั่วงบ่าย
�
ุ
ิ
ไม่ต้องไปทางาน อนญาตให้ไปศกษาและปฏบติธรรมจากวดทอยู่ใกล้
่
่
ั
ั
ี
ั
แถวน้นก็ได้ หรือแถวไหนก็ได้ เราได้ฟังก็น่กเห็นใจเขาอยู่ เลยตกลง
จะอยู่อีกหน่่งปี หัวหน้าเขายังบอกว่าปฏิบัติธรรมไม่จ�าเป็นต้องอยู่วัด
ั
ก็ได้หรอก ลองไปศ่กษาปริยัติธรรมดซึ่ิ อยู่วัดน้นอยู่วัดน้ แล้วหัวหน้า
ู
ี
�
เขาก็ให้โอกาสเราไปไม่ต้องลา โดยยังนับเป็นทางานอยู่ แต่ในความ
เหนของเราน้น การศกษาธรรมะแบบน้น มันเพี่ียงแต่ร้เฉย ๆ มัน
่
ั
ั
็
ู
ไม่เป็นเน้อเป็นหนังอะไร ก็เหมือนเราอ่านหนังสือธรรมดา เราอ่าน
ื
ี
ั
ี
หนังสือท่เราเรียนผ่านมาเยอะกว่าน้นอีก ไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่ท่ว่า
่
ิ
ี
มันเป็นไหม มันมีคณธรรมเกิดข้นในเราจริงไหม โอ…..อันน้ส มัน
ุ
ั
ี
ี
ิ
ี
เป็นเร่องยาก ส่งท่เราต้องการคืออันน้ เพี่ราะฉะน้น การท่ไปเรียน
ื
ั
ั
อย่างน้นเฉย ๆ น่น ถ่งจะเป็นการเรียนปริยัติธรรมก็เถอะ มันก็ไม่ใชั่
ั
ี
ส่งท่เราประสงค์ ไม่ถูกกับเร่องราวท่เราประสงค์ ฉะน้น ปีต่อมา เรา
ิ
ี
ื
็
ั
กเรยนต่อท่านเหล่านนอย่างเดดขาด ว่าเราลาออกแน่นอน แล้วเรา
้
ี
็
ก็เขียนใบลา พี่ร้อมกับพี่านดอกไม้ธูปเทียน ไปลาท่าน ไปกราบลา
แล้วจากน้นเราก็ไม่รอใบอนุญาตให้ลาออก เราออกมาเลย เป็นอัน
ั
ส้นสุดการท�างานทาการของเราท่กองช่าง กรมส่งเสริมสหกรณ์ และ
�
ี
ิ
�
ก็เป็นการสิ้นสุดการทางานเลี้ยงชีพในฆราวาสวิสัยของเราด้วย…
l
36 พระพิชิต ชิตมาโร
