Page 48 - παράξενες ιστορίες με γάτες

σωπικότητα. Μπαρούφες! Τον εαυτούλη σας και μό-
νο, αυτόν κοιτάτε! Την πάρτη σας! Ποτέ δεν δείχνετε
τι αισθάνεστε, τουλάχιστον όχι με τόσο φανερό τρό-
πο. Κάποτε μου είχαν πει ότι είστε σε θέση να φάτε
και τον πεθαμένο άνθρωπο που σας είχε στο σπίτι του
και σας τάιζε, προκειμένου να επιβιώσετε κι αυτό κά-
ποιοι το λένε ένστικτο αυτοσυντήρησης και το θαυ-
μάζουν. Όχι, χρυσό μου. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέ-
σα»!

Ο γάτος είχε καρφώσει τα μάτια του στα δικά μου.
Και συνέχισα:

«Σαν κάποιους ανθρώπους , που έρχονται στη ζωή
μας και μας φέρνουν τα πάνω κάτω αδιαφορώντας για
το τι προκαλούν. Εγώ, γατούλη μου, πριν από χρόνια,
έπεσα στα πατώματα για ένα ανθρωπάριο που νόμιζε
ότι ήταν κάτι το σπουδαίο κι εγώ η χαζοβιόλα, που
ήμουν ευάλωτη τη συγκεκριμένη περίοδο, τσίμπησα!
Ένας Θεός ξέρει πού βρήκα το κουράγιο και το τελεί-
ωσα! Και να τώρα το μηνυματάκι. Δηλαδή, μετά από
τόσα χρόνια, τι περιμένει; Έχω αλλάξει τρία επαγ-
γέλματα, έμπλεξα σε άλλες ιστορίες, βρέθηκα στη
Σκωτία! Κι απ’ ό,τι ξέρω, δε με λένε Πηνελόπη! Ναι,
δεν το κρύβω, αναστατώθηκα. Γιατί, βλέπεις, όσο κι
αν έχουμε απομυθοποιήσει, ‘εκθρονίσει’ ή διαγράψει
έναν άνθρωπο, κάποιο κουτάκι της συμπεριφοράς
μας, της αντίδρασής μας, παραμένει κλειδωμένο στο
πώς νιώθαμε τότε!

Και τι να κάνω; Ν’απαντήσω; Δε νομίζω ότι είναι
ώρα για savoir vivre. Να δώσω στίγμα και τοποθεσία;
Δεν το ’χω, μαυρούλη μου, με κατινιές του στυλ ‘δες
πού είμαι και με τι ασχολούμαι για να σου μπω στο
μάτι’. Ή να την δω ‘είμαι ελέυθερη αυτόν τον καιρό,
δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω’; Γιατί όμως; Πισω-
γυρίσματα κι εκπτώσεις;

47