Page 46 - παράξενες ιστορίες με γάτες

αλλά δεν πα’ να ’σαι αλλεργικός στις γάτες· ποιος
νοιάζεται; Έλεος, ρε φίλε, τσιγάρο κάνουμε, δεν κά-
νουμε σατανιστικές τελετές! Εγώ κόντεψα να πετάξω
τον μισό μου εγκέφαλο στα χαρτομάντηλα μέσα σε
μισή ώρα! Βέβαια... θα μου πεις... ψυχούλα έχει κι
αυτό το πλάσμα».

Η αλήθεια είναι ότι οι γάτες ποτέ δεν μου ήταν συ-
μπαθείς. Αλλά, ως φιλόζωη, δεν θα μπορούσα ποτέ να
τους κάνω κακό ή να βλέπω άλλους να τις κακοποι-
ούν. Κι εδώ που τα λέμε, ο συγκεκριμένος ήταν και
ομορφούλης· το σωστό να λέγεται. Μαύρος με πράσι-
να μάτια. Σαν μικρό πανθηράκι. Μόνο λίγο άσπρο
στην μπροστινή δεξιά πατουσίτσα. Και, είπαμε, εγώ
έχω πολλές επιλογές, ένα ορφανό τετράποδο πού να
πάει;
Μ’ αυτές και μ’ άλλες σκέψεις έφτασα στο σπίτι. Μια
παλλόμενη ουρά με υποδέχτηκε. Αχ, δεν υπάρχει ω-
ραιότερο καλωσόρισμα από αυτό του σκύλου! Πήρα
τη Μπίλια μου αγκαλιά κι αράξαμε στον καναπέ. Τε-
λικά η ιδέα να βγω έξω για ένα καφεδάκι δεν με είχε
ωφελήσει. Ούτε τις σκέψεις μου μπόρεσα να βάλω σε
τάξη, μ’ έπιασε και το αλλεργικό μου! Δεν καθόμουν
εδώ, απ’ την αρχή, με τα τσιγαράκια μου και τη μου-
σικούλα μου; Ήταν που ήθελα ν’ αλλάξω τον αέρα
μου, λες και οι σκέψεις δεν μας ακολουθούν όπου κι
αν πάμε!
Ένα χτεσινό «γκλινγκ!», στο κινητό μου, είχε φέρει τα
πάνω κάτω. Άτιμη τεχνολογία! Πριν τα smartphones
είχαμε ένα απλό τηλεφωνάκι για κλήσεις και
SMS,άντε και κανένα φιδάκι να παίζαμε! Ούτε mes-
senger ούτε social media ούτε τίποτα! Και τώρα ο πά-
σα ένας σ’εντοπίζει και σου στέλνει μήνυμα, δεν πα’
να’σαι και στην άλλη ακρη του πλανήτη! Και νάτο
τώρα το μήνυμα: «Ξέρω, έχουν περάσει χρόνια αλλά
δεν έπαψα να σε σκέφτομαι. Μου λείπεις...».

45