Page 41 - παράξενες ιστορίες με γάτες

ει… Μονάχοι σας να ψυχορραΐσετε ωρές, μονάχοι….,
Θε μου σχώρα με!... Ου, να μου χαθείτε σκάθαροι!
Ου, από δω πέρα, ουστ!…».

Η κυρα Κάτε έτρεμε, έτρεμε πολύ. Όχι μόνο από το
θυμό της. Η καρδιά της κλωτσούσε. Δυναμικά. Της
έστερνε τα γνωστά μηνύματα. Τ’ αγνόησε. Όπως πά-
ντα. Της έτρεχαν δάκρυα. Και σάλια. Ανακατεμένα.
Κατάφερε να πάει ως το ντιβανομπάουλο της κουζί-
νας.

Κάτι σα γέλιο ακούστηκε, κάτι σαν κλάμα, κάτι σα
λαχάνιασμα. Ένα νιαούρισμα. Μετά ησυχία. Τ’ αλυ-
χτίσματα σταματήσανε. Ησυχία. Ούτε κουνιόταν, ού-
τε ακουγόταν πια κάτι ζωντανό. Απόλυτη ησυχία. Ού-
τε μια ανάσα. Μόνο εκείνο το νιαούρισμα. Σαν από
ξωτικό...

Κάπως έτσι έχει η ιστορία.

Τα περισσότερα εγκλήματα γίνονται παρουσία πολ-
λών μαρτύρων. Έτσι λένε οι στατιστικές. Κανείς δε
μιλά. Ή μάλλον δεν τολμά.

Πολλές δολοφονίες έχουν μάρτυρα κωφάλαλο, το μι-
σοσκόταδο. Κάποιοι κυνηγοί ας πούμε, σκοτώνουν τα
στρουθία της γραφής για χόμπι. Άξιοι απ’ όλους, ω-
στόσο είναι, και αμαρτία ουκ έχουν. Ενίοτε
«κυνηγοί» σκοτώνουν ψυχές παιδιών. Πόσοι αντι-
δρούν;

Στην άλλη πλευρά είναι κάτι «εγκλήματα» που προτι-
μούν το απόλυτο σκοτάδι. Αυτά που, πάντα άκριτα,
αποκαλούν αυτοχειρίες δειλίας. Όλοι τα μέμφονται.
Μα εγκλήματα ποτέ δεν είναι. Και ούτε από δειλία.
Ποτέ.

40