Page 37 - παράξενες ιστορίες με γάτες

Για παρηγοριά. Όπως πάντα.

Παλαιότερο σκηνικό μέσα στο σπίτι.

Σ’ ένα μικρό δωμάτιο ένας μεγάλος μαύρος γάτος
κοιμάται σε μια ξύλινη καρέκλα. Οι δυο φίλοι κάθο-
νται αντικριστά. Ο χλομός νεαρός σ’ ένα χαμηλό ντι-
βάνι με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα. Ο μεγα-
λύτερος σε ηλικία, στην καρέκλα με το χρωματιστό
χωριάτικο κάλυμμα, να μετρά το κενό που τους χωρί-
ζει. Σαν άγνωστοι, σαν ξένοι.

Θυμώνει ο μικρός. Σηκώνει απότομα το κεφάλι, τον
κοιτάζει κατάματα και αγριεύει.

- «Κοίτα δω ρε... κοίτα με... κοίτα καλά... τι βλέπεις...
ποιον βλέπεις, ποιον... ε; Εμένα βλέπεις ρε, εμένα;...
λέγε ρε, εμένα βλέπεις; Δε μιλάς, ε... τι να πεις, τι να
πεις... Θα σου πω εγώ, εγώ θα σου πω. Κανέναν δε
βλέπεις, κανέναν... Δεν είμαι εγώ αυτός που βλέπεις,
δεν είμαι ρε, δεν είμαι... Τι περίμενες τάχα... να με
γνωρίσεις; Πόσο καιρό έχεις να με δεις... δυο μήνες...
τρεις... Άλλαξα ρε, άλλαξα... γέρασα... πέθανα, πέθα-
να... Μου τρέχουνε σάλια... δεν μιλάω, λαχανιάζω σα
σκυλί... σα δαρμένο του δρόμου γέρικο σκυλί κου-
τσαίνω...
Αλήθεια... έχεις αναρωτηθεί ποτέ, έχεις… ξέρεις...
φαντάζεσαι... νιώθεις πώς… πώς είναι μια ζωή μες
την αρρώστια... ε; πώς είναι η κάθε μέρα μου... η κά-
θε ώρα μου… πώς εκτονώνεται η ψυχή μου… πώς
κλαίει η καρδιά μου… δεν κοιτάζομαι σε καθρέφτη
πια… φοράω μόνιμα καπέλο ή μαντήλι… δε θέλω ν’
ακούω τη λέξη Θεός κι όλο ένα «γαμώτο» μού ξεφεύ-
γει… ένα γαμώτο... Mη μου μιλάς για ύπνο... για κα-
λό φαί… για βόλτες... γκομενιλίκια... εργενιλίκια...
για τα πεθαμένα παλιά... μη μου μιλάς για τα βραβεία

36