Page 35 - παράξενες ιστορίες με γάτες

Χριστίνα Θέμα

Σπίτι παλιό από πέτρα

( Η ιστορία του γάτου που δεν έχει πια όνομα )

Το σπίτι πάλευε με την καταιγίδα. Μαζί με τον μαύρο
γάτο με τα κίτρινα μάτια. Γαντζωμένο πάνω σ’ ένα
από τα ανοιχτά παράθυρα. Να νιαουρίζει προσευχές.
Χαμένο το σπίτι μέσα στο δάσος, σαν ήρωας σε πα-
ραμύθι. Ένα χαμόσπιτο πέτρινο. Ολομόναχο. Κανείς
δεν νοιαζόταν αν ήταν ακόμα όρθιο, αν άντεχε και
πόσο θ’ άντεχε ακόμα. Ένα σπίτι από τα παλιά ήταν.
Ξεχασμένο. Άδειο. Ή μάλλον όχι. Με μόνιμους κά-
τοικους, πλέον, τις αναμνήσεις της πέτρας που
έφτιαξε τους τοίχους. Και τον μοναχικό γάτο. Και βέ-
βαια τα φαντάσματα. Πάντα γυρνάνε φαντάσματα σε
τέτοιους τόπους. Σαν τον δολοφόνο στον τόπο του
εγκλήματος. Ή σαν το πινέλο νεκρού ζωγράφου πάνω
σ’ έναν μισοτελειωμένο πίνακα. Ακούγεται πολύ δρα-
ματικό, υπερβολικό. Αν το δείτε με τη ματιά ενός γά-
του, ίσως και όχι.

Κάπου άκουσα τη θλιβερή τούτη ιστορία. Κάπως έτσι
τη θυμάμαι.

Τέσσερα σμπάρα ακούστηκαν πίσω από το σπίτι. Ώρα
έξι και είκοσι, μετά τη δύση. Και ξανά στις έξι και
μισή. Μακρύτερα λίγο. Ένα σμπάρο μόνο. Και πολλά
αλυχτίσματα, πολλά. Από τον ίδιο σκύλο. Μάλλον.
Ο Καρβούνης σήκωσε το κεφάλι του από την καρέ-
κλα που κοιμόταν. Κοίταξε τη γυναίκα και νιαούρισε
παραπονεμένα. Η κυρα Κάτε, η τρελή, οργίστηκε.

34