Page 31 - παράξενες ιστορίες με γάτες

Ισμήνη Ζαγοραίου

Η σκιά της Αχαρνών

Η Σκιά με ακολουθούσε σε κάθε βήμα. Και το κάθε
βήμα γινόταν όλο και πιο σπάνιο. Η Σκιά με ακολου-
θούσε και στις συστροφές του σώματός μου πάνω στο
μονό κρεβάτι, που το αποκαλούσα φέρετρο. Ήταν
πάντα πίσω μου, όπως όλες οι σκιές όταν είσαι στο
σκοτάδι. Και δίπλα μου… η μόνη ανάσα δίπλα μου.
Έτρωγε τα ψίχουλα που μου έπεφταν απ’ το στόμα,
μου ζέσταινε τον κόρφο και κοιμόταν ώρες ατελείω-
τες, όπως και ’γω. Μέρες στο σκοτάδι. Μου έκανε
εντύπωση που δε ζητούσε να βγει έξω στο φως, στον
ήλιο, παρά μόνο για τη φυσική της ανάγκη που την
έκανε στον ακάλυπτο δυο φορές τη μέρα. Άνοιγα το
παντζούρι ίσα ίσα να χωρέσει, και σε λίγα λεπτά ήταν
πίσω. Κι όταν κοιμόμουν συρνόταν αθόρυβα δίπλα
στα μάτια μου και τα κοιτούσε σα να ήθελε να δει το
φως που της στερούσα.

Τη Σκιά τη βρήκα πριν δυο χρόνια πεταμένη στα
σκουπίδια. Έμοιαζε κι αυτή με απόβλητο, ένα γατάκι
με μαύρη γούνα και καψαλιασμένες ξανθές άκρες.
Την πήρα και μετά ήρθε το σκοτάδι. Και τότε τη βά-
φτισα Σκιά. Δεν άναβα τα φώτα πια, και ήταν κυριο-
λεκτικά σαν σκιά μέσα στο τρελό δωμάτιο. Εγώ, ένας
ορυμαγδός από ρούχα τσουβαλιασμένα, βιβλία και
σημειώσεις σχισμένες και αυτή. Εγώ, η κατάθλιψη κι
αυτή. Και τα χάπια, που πια τα έτρωγα σαν καραμέ-
λες βραχείας ευτυχίας. Και μακράς αναμονής. Εικοσι-
πέντε χρονών εγώ, το γαλλικό παντζούρι πάνω απ’ το
νοικιασμένο της Αχαρνών, κι η γάτα, να με κοιτάζει
στα μάτια.

30