Page 26 - παράξενες ιστορίες με γάτες

ντέρτια, που με τρώγανε…

Κι έβγαλε όρντινο ο Τσιφ Ινσπέκτορ ούλο το πλήρω-
μα του «Γατόπαρδου», εξόν κάνα δυο και της αφε-
ντιάς μου –μια και είχα πέσει του μάκρους καθώς
προλάλησα– να τους ξυρίσουνε γουλί και να τους βά-
λουνε να γδέρνουνε σαρδέλες στο κεντρικότερο ση-
μείο του πόρτου• εκεί που κάμανε τα σεργιάνια τους
ούλες οι μαργιολίτσες της περιοχής και περιχώρων. E,
ρε ρεντίκολα! Με τους μήνες κακαρίζανε οι κόσμοι
από τα γέλια. Μέχρι και οι Μολοσσοί γελούσανε, με
τα ρεζίλια και τα καζάντια μας. Ακουγόντουσαν ίσα
με το πόρτο. Ξινά μας βγήκαν τα κογιοναρίσματα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο κυρ-Κομαντάντε
έδωκε όρντινο να δεθεί ο «Γατόπαρδος» για πέντε
τέρμινα.
Ο Φέριτεϊλ τότες έπεσε σε μαύρη κατάθλιψη. Πέσανε
τα μουστάκια του σα μαρούλια. Άχρηστα. Κόντεψε
να κρεπάρει, σας λέω! Και θα σας κάνω λιανά αμέ-
σως το γιατί: Ο Φέριτεϊλ, το λοιπόν, ήταν ο κουμα-
νταδόρος του καινούργιου μαραφετιού που μας είχανε
μοστράρει στον «Γατόπαρδο». Σόναρ το λέγανε το
μαραφέτι, για να παίρνουμε, λέει, πρέφα τι γίνεται
γύρω γύρω αλλά και στα βάθη τ’ αμέτρητα. Να βλέ-
πουμε, φερ’ ειπείν, τα παπόρια, τσι φρεγάτες, ούλα!
Να βλέπουμε τσι κόστες πόσο αλάργα βρίσκουνται,
μην πάμε και τουμπήσουμε σαν τα βόδια σ’ τσι ξέρες,
να βλέπουμε και τσι σκαμπαβίες όντα μας ακοστά-
ρουνε. Μακάρι να βλέπαμε και ποιοι νοματαίοι ήντον
αμπόρδο(22) σ’ τσι σκαμπαβίες και να μην μας ερχό-
ταν ο ταμπλάς… Ο Φέριτεϊλ, που λέτε, στην αρχή
πέρασε το μαραφετοσόναρ για πράσινη σούπα, και
δώσ’ του έχωνε τα δάχτυλά του μέσα να πιάσει αυτά
που ’πιπλέανε. Όντε το ’μαθε κι έγινε ξεφτέρι, δεν
ξεκόλλαγε τη μουσούδα του από κει. Με το τσουπ
που έπιανε κάτι, έδινε σήμα στον Καπιτάνο και στον

25