Page 27 - παράξενες ιστορίες με γάτες

παρατηρητή, τον Ομπσέρβερ, έναν κοκκινοτρίχη Ιρ-
λανδό, που το τσερβέλο του νόμιζες ότι ήτουν βιδωτό
και γύριζε σαν τη σπίνα ολόγυρα.
Η αφεντιά μου – στο μεταξύ, αξύριστος και σένιος,
αφού δεν με είχε περιλάβει το κάζο του κομαντάντε –,
κείνο τον καιρό που δεν βρέχαμε τα ποδαράκια μας,
νταραβεριζόμουνα με τη Λίτσα. Γατουλίτσα ήτουν τ’
ονοματάκι της, μα το ’κοψε, ένεκα πιο εύκολο να το
θυμούνται τα ναυτάκια. Η Λίτσα ήτουν από τον Πε-
ραία, από καλή φαμίλια, αλλά πεινάσανε πολύ στα
μέρη της και βγήκε στο κλαρί. Μεγάλη καρδιά, είχε
αδυναμία στα ναυτάκια, και περνούσαμε φίνα! Την
είχα καβατζάρει όμως ελόγου μου, κείνο το αποφράς
διάστημα που ήμασταν άβρεχτοι.
Βέβαια, όπως κάθε φορά, ο Τζιανκάρλο Μετζαβόλτα,
είχε πάντα μια σολουτσιόνε(23) για ούλα! Αυτός λοι-
πόν είχε την μπριγιάντε ιδέα να την πέσει από κοντά
στον Κομαντάντε, τάχα μου να του κάνει κουβέντα
για τα κοντραμπάντα(24) που γινόσαντε• και που να,
ένα τέτοιο κοντραμπάντο νομίσαμε ότι ήτανε οι προ-
μήθειες, και στήσαμε τη μηχανή εξεπιτούτου, για να
τσακώσουμε τα λαθραία και να τα παραδώκουμε. Και
δώσ’ του ψου, ψου ψου, ούλο με κάτι γαλλικούρες
ξεγυρισμένες, πα ντι του, μπιεν συρ, σε-τ-ιμποσίμπλ,
μαλερεσμόντ και τα τοιαύτα, ήρθε και τον τουμπάρι-
σε τον Τσιφ Ινσπέκτορ, και με τα πολλά μάς έδωκε το
πασαπόρτι να ξανασαλπάρουμε μια ωραία μέρα με
μαϊστράδα. Κι εκινήσαμε –που να μη σώναμε– για
κείνο το ταξίδι του διαόλου.

Eλόγου μου δεν το γουστάριζα και τόσο, διότι κι επει-
δή, η κυρα-Λίτσα, που με βαρέθη ολίγον να με τρώει
στη μάπα καθημερινώς και αδιαλείπτως, μου ’κανε
κονσομασιόν, να πούμε, μου τα ’ψησε δηλαδής, με
μια αριστογάτα, πω, πω αδερφάκι μου! Ήτουν ξαδέρ-

26