Page 33 - παράξενες ιστορίες με γάτες

σπάνια, πιο πεινασμένη , αλλά ερχόταν.

Τη μέρα που ανακάλυψα πως ήταν έγκυος, αισθάνθη-
κα ένα σφίξιμο και ένα άγχος σα να επρόκειτο για
επικείμενη τραγωδία. Ήξερα πως πάει η γάτα μου, θα
την έχανα, ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που δεν
ήθελα να χάσω, ήταν η δοκιμασμένη ζωή πάνω στο
χάος του μυαλού μου. Δεν μπορούσα ν’ αλλάξω τίπο-
τα στη δική μου πραγματικότητα. Ούτε μια τρίχα απ’
τα μαλλιά μου. Ήταν όλα ένα βουνό, κι η κοιλιά της
γάτας ένας Γολγοθάς. Κι όμως, κάπου μέσα μου, ένα
παιδί χαιρόταν. Μια μικρή αισιοδοξία που γεννάει η
άνοιξη, με τις ανεπαίσθητες αλλαγές, άρχισε να σκιρ-
τάει κάτω απ’ τα σκεπάσματα, που ήταν πάντα τα
ίδια, χειμώνα καλοκαίρι. Η κοιλιά της Σκιάς μεγάλω-
νε και μεγάλωνε κι εγώ άρχισα να μαντεύω πόσα μω-
ρά θα κάνει. Δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο
αυτήν, σα να μην είχα άλλες έννοιες, σα να μην υπήρ-
χαν δίπλα μου άλλα έμβια όντα. Μα υπήρχαν;

Η Σκιά γέννησε μόνο δυο γατάκια. Το ένα πέθανε
ύστερα από δυο μέρες. Το άλλο ήταν ένα θηλυκό που
έμοιαζε, μάλλον, στον μπαμπά του. Κόκκινο . Μέσα
σ’ ένα ράφι γέννησε η γατούλα μου, χωρίς να θέλει
να με ξυπνήσει. Κι όμως εγώ, πια , κοιμόμουν όλο και
λιγότερο. Άνοιγα και το παράθυρο να έχει φως το τυ-
φλό μωρό. Και της έφερνα συχνότερα και πατέ γιατί
πεινούσε. Και σηκωνόμουν, αγόγγυστα, να φέρνω
παιχνιδάκια για το μωρό που μεγάλωνε. Και πήρα
και τηλέφωνο τη μάνα μου στο χωριό να της το πω.
Και έκλαψε, όχι για τη γάτα, αλλά για μένα που με
νόμιζε χαμένη, φυλακισμένη, πρεζόνι, δε ξέρω ’γω τι
άλλο. Χαμένη, ναι.

Σε δυο μήνες φώναξα μια φίλη μου να έρθει να δει τα
γεννητούρια. Αλλά πριν, συγύρισα λίγο, έπλυνα και

32