Page 4 - περιοδικό κύμα τεύχος 3

4

ΚΑΤΑΣΤΙΚΤΗ ΑΓΑΠΗ

Ποιος σου είπε να σκαλίσεις τρίγωνα
στα άσκαφτα σκέλη μου;
Ποιος σούδωσε αυτά τα ζοφερά χρώματα
να σκοτεινιάσεις ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
το πεπρωμένο των ματιών μου;
Ποιος σου μαρτύρησε τα ρίγη μου
όταν σε άγγιζα
και σου 'πε πως μετρήθηκαν σε 17000 ;
Τώρα ξεκούμπωσα
την βυσσινί ψυχή μου
και έπεσες χάμω μαζί της κι εσύ
Ζεσταίνομαι αφόρητα
Δεν θέλω πια να σε φορώ
Κατάστικτη η αγάπη μου
δεν πλένεται σε σκάφη
Είναι ανέφικτο άλλωστε
με τόσους σπίλους αίματος
Γι' αυτό σου είπα ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΝΟΜΑ
από δω και μπρος
ανεξίτηλα πια ,αγάπη μου, Δεν εχω ονομα...
θα γευματίζουμε τις καρδιές Οβιδια...Νιοβη...Αριαδνη...
μας... Οπως κι αν με φωναξεις...
Δεν θα γυρισει ο ισκιος μου...
Και φταις εσυ...
Δεν εχω ονομα...
Μου τ αρπαξες βιαια..
εκεινο το βραδυ το αραχνουφαντο...
Που ρουφηξες πανω στον. μαυρο μου ιστο
ολους τους χυμους μου...
κι εμεινα αδειο...κρεμασμενο πουκαμισο
να αγκαλιαζω την αρχαια κορμοστασια. σου...
Δεν εχω ονομα...
Ζωη δεν εχω
Ολα τα σφαγιασες
Θυσια δοξαστικη
Σε εναν απελπιδο Ερωτα...
Που εφριξε κι αυτος...
μπρος τον θυμωδη
ανιερο οιστρο σου...
Και τωρα ;....
Πως θα με αποκαλεις
την ωρα που θα με θανατωνεις;
Ε; πες μου...πως;