Page 11 - KAALEM 2. SAYI

PARYA

̧
̧
Ilık bir ilkbahar aksamıydı. Ağaçlarda renk renk çiçekler açmıstı. Rüzgâr insanın yüzüne
̧
hafifçe çarpıyor, denizin dalgaları kayaya sertçe vuruyordu. Okulumun eve uzaklığı yaklasık
10 dakika olmasına rağmen, yeni açmıs çiçekleri, kaygılı gibi gözüken dalgaların kayalara
̧
çarpmasını izlemek için yolumu uzatırdım her sabah.

̧
̧
Tek basıma yasıyordum, ailemden bağımsız yasamak, özgür hissetmek için seçmistim bu
̧
̧
̧
sehri. Yabancı bir sehirde yasamanın, doğup büyüdüğün topraklardan daha iyi olduğuna
̧
̧
̧
karar verdim. Bunun sebebi, istediğim gibi biri olma sansımdı. Istersem bir haydut olabilirdim

ve kimse bu kisiliği benim yarattığımı bilmezdi.
̧
Buraya geldim geleli, hiç arkadas edinmedim. Gerçi hayatım boyunca “arkadasım”
̧
̧
diyebileceğim insan sayısı çok azdır. Çünkü insanlardan korkuyorum. Benim gibi
olmalarından yani rol yapmalarından. Ben gerçek beni gizlerdim hep. Hiç kendim gibi
davranmazdım.

̧
Ilkokulda neseli, sakin biri rolünü oynardım. Sonraları eğlenceli, komik kisiliğime
̧
̧
büründüm. Simdi ise sakin ama bir o kadar da sosyal biri taklidi yapıyorum. Herkesle
konusuyor, anlasıyor, zaman zaman eğleniyordum.
̧
̧
̧
̧
Benliğimi gizlediğimi düsündüğüm esnada, karsıma o çıktı.
Dersleri hep çok yüksekti. Sınıftaki en iyi notları o alırdı. Fakat bir derste bile ayık olduğunu
̧
görmedim. Hep uyurdu. Ona rağmen en yüksek notları almayı basarabiliyordu. Çok zeki diye
düsünürdüm onun hakkında. Aslında hepimiz onun bir ucube olduğunu düsünürdük. Çünkü
̧
̧
o kimseyle konusmazdı, tepki vermezdi, gülmezdi, sasırmazdı hatta duygulanmazdı bile.
̧
̧
̧
̧
Hayatım boyunca gerçek beni gizlediğimden, içimdeki o Parya dısarıya çıkmak için binbir
̧
türlü yolu denedi. Sarkılar yazdım, siirler, denemeler, hikâyeler... Onlarca sey yaptım fakat
̧
̧
hiçbirinde iç dünyamı resim kadar iyi yansıtabildiğim bir alan bulamadım kendime.
Ben aslında melankolik biriydim. Insanlara gerçek Parya'yı gösterdiğimde, korkup

kaçacaklarını biliyordum. Tam olarak da bu yüzden hiç o Parya'yı göstermedim onlara. Hep
çok sakin biri oldum, eğlenceli, komik... Hiç gülmeyeceğim seylere güldüm. Insanlar gülsün

̧
diye yapmadığım saklabanlık kalmadı. Insanlarla ne konusulurdu bilmezdim, o yüzden hep
̧
̧

güldürdüm insanları.

Sonraları, resimde iyi olduğumu fark ettim. Farklı bir semtte, resim kursuna basladım.
̧
Bazen saatlerce resim çizdiğim olurdu. Karanlık hayatıma dair açıklar veriyordum. Buradaki
insanlar, farklı bir yerde farklı bir Parya olduğumu bilmiyorlardı.

. .

körfez atatürk anadolu lisesi 8