Page 315 - PetPraUma 01
P. 315

ด>วยประกายตาเลื่อมใสและแน)ใจ

                >
                  ิ
             ี่
                                                                             )
                                                                      ี
                                                        )
                                                      >
                             r
                                                                F
                       ี
   “ตอนทไดยนเสยงปน  ผมประมาณไววาคงเปนเพยงแคกวาง
                                                                    ี้
  เท)านั้น ไม)นึกว)าคุณชายจะโชคดีในการล)าถึงขนาดน”
                                                                   ื่
  เชษฐาตอบพรอมกบหวเราะ  สหนาของเขาแชมชนแสดงความ
                                                               )
                    >
                          ั
                                           ี
                               ั
                                               >
  ตื่นเต>นปZติใจ แต)ก็ไม)ทิ้งการถ)อมตัวอันเปFนนิสัยประจําตัว
                 ึ
                                              ั่
  “ทแรกผมนกวาฟาวลหมดแลว  นงตงหลายชวโมงไมเหนมอะไร
                                                             ั่
                                                  ั้
                              "
                                        >
                     )
      ี
                                                                          ็
                                                                              ี
                                                                       )
  โผล)มาให>เห็นนอกจากกระจงสองสามตัว พอตะวันตก เจ>านี่ก็เซ)อ
  ซ)าโผล)เข>ามา ชะตามันจะถึงที่ตายมากกว)า โทนเสียด>วย”
  “ตูมเดียวไม)ได>กระดิกเลยครับ หงายท>องครืน”
   ั
                                                                        ิ
                                                      ื
                                      ั
                                               ั
                                                    )
                                >
                                                                             ื่
  จนยมยองบอกมา  พรอมกบยกหวแมมอขนอยางชนดเลอมใส
           )
       ิ้
                                                                 )
                                                           ึ้
  ยอมรบนบถอ  เพราะเหนกบตาตนเองในขณะทเชษฐายง  ไชย
                                      ั
                                                                ี่
             ั
                 ื
                                                                           ิ
         ั
                                  ็
  ยันต"ตรงเข>าพินิจพิจารณารอยบาดแผลอย)างไม)วายกังขา แล>ว
  หันมาถามปนหัวเราะ
                                                         ี
                                                 ั
                                                            ี
                                                                               ํ
                                           ั้
  “แหม! นี่เรียกว)ายิงกันแบบมอชนปรชญาทเดยวนะเชษฐา ทาไม
                                       ื
  แกถึงไม)ยิงหัวมัน เห็นใกล>ๆ แค)นี้เอง”
                    ็
                               ื
                                     ั
                                                )
             ็
      ี
  “ทแรกกจะเลงหวเหมอนกน  แตอยากจะลองทฤษฎของการ
                                                                         ี
                        ั
                      ั
                                                            ั
                                                                 >
    ํ
                                                                          F
  ทาลายกระดกสนหลงดวาศกดสทธแคไหน  มนเขามาเปนเปาให                                    >
                  ู
                                     ั
                                                   )
                                         ิ์
                                           ิ
                                               ิ์
                                 )
                               ู
                            ั
                                                                               \
                                                                       ู)
                                                                                  ิ้
                                                                                )
                                                                             ี่
  ใกลๆ แคน กเลยลองทดลองดกไดผลน มนลมถลมอยกบทไมดน
                                                                         ั
                                                           >
                                                       ั
                ี้
                   ็
                                              >
                                           ็
                                                    ี่
                                         ู
                                                                 )
       >
              )
                                                                        ิ่
                                                                      ็
                                                                                 ั
                                                               )
  ไม)ชัก ไม)มีแม>แต)เสียงร>อง ผงกหัวขึ้นมาสองทีเทานนกนง ยงสตว                       "
                                                                             ิ
                                                                  ั้
  [Kindle PDF Book] เพชรพระอุมา | ไพรมหากาฬ เล ม ๑ by Thai Kindle Book Club   Page 315
   310   311   312   313   314   315   316   317   318   319   320