Page 13 - GEL2201
P. 13
ภาษาไทยเชิงวิชาการ
2.2.1.4 การบอกความหมาย
การนิยามคําที่มีความหมายหลายนัย จะเรียงบทนิยามที่ใช้อยู่เสมอ
และมีความหมายเด่นไว้ก่อน ยกเว้นบางคําที่ประสงค์จะแสดงประวัติ ความหมายก็จะเรียงบท
นิยามที่เห็นว่าเป็นความหมายเดิมไว้ก่อน แล้วบอกที่มา บอกคําตรงกันข้าม เช่น
แก่ 1. ว. มีอายุมาก
แก่ 2. บ.ใช้นําหน้านามฝ่ ายรับ
แก่ 3. (ถิ่น - อีสาน) ก. ลาก
เต่า 1 น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลาน
เต่า 2 น. แผ่นผ้าสําหรับคาดหน้าอกเด็กเล็ก ๆ เอี๊ยมก็ว่า
เต่า 3. น. คํากํากับชื่อปีในวิธีนับศักราชของไทยเหนือ ตรงกับเลข 9
เต่า 4 น. ชื่อดาวกลุ่มหนึ่ง
บางครั้งความหมายของคําอาจต้องตามไปอ่านในคําโยงความหมาย
สุทธาวาส ดู สุทธ- , สุทธ์.
2.2.1.5 การบอกประวัติของคํา
การบอกประวัติหรือที่มาของคํา จะบอกไว้ในวงเล็บพิมพ์เป็นอักษร ดังนี้
ข. = เขมร ต. = ตะเลง ล. = ละติน
จ. = จีน บ. = เบงคอลี ส. = สันสกฤต
ช. = ชวา ป. = ปาลิ (บาลี) อ. = อังกฤษ
ญ. = ญวน ฝ. = ฝรั่งเศส ฮ. = ฮินดี
ญิ. = ญี่ปุ่น ม. = มลายู
เช่น นฤมิต [นะรึ-] ก. สร้าง,แปลง,ทํา. (ส.นิรมิต;ป. นิมมิต).
ปาเต๊ะ 1 น. ชื่อตําแหน่งขุนนาง. (ช).
2.2.1.6 การบอกชนิดของคําตามหลักไวยากรณ์
การบอกชนิดของคําตามหลักไวยากรณ์ จะอยู่ในวงเล็บหน้าบทนิยาม
ดังนี้
ก. = กริยา ว. = วิเศษณ์ (คุณศัพท์หรือกริยาวิเศษณ์)
น. = นาม ส. = สรรพนาม
นิ. = นิบาต สัน. = สันธาน
บ. = บุรพบท อ. = อุทาน
51
